اِبْن (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

اِبْن (به کسر الف و سکون باء)، یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای پسر می‌باشد.
حضرت علی (علیه‌السلام) در موارد گوناگونی، از این واژه استفاده نموده است.

---

اِبْن (به کسر الف و سکون باء)، به معنای پسر آمده و اصل آن «بنو» است.
با عنایت نیز به کار می‌رود، مثلا به مسافر می‌گویند: «ابن السبیل، ابن العلم، ابن اللیل، ابن البطن.»
«بنیّ»: مصغّر ابن و مضاف به یاء متکلّم است و از آن مهربانی و دلسوزی اراده‌ می‌شود.

---

برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:

۲.۱ - ابْنُهُ - حکمت ۴۴۲ (زبیر)

حضرت درباره زبیر فرموده:
«ما زالَ الزُّبَيْرُ رَجُلاً مِنّا أَهْلَ الْبَيْتِ حَتَّى نَشَأَ ابْنُهُ الْمَشْؤومُ عَبْدُ اللهِ.»
«زبير پيوسته از ما اهل‌بیت بود تا كه پسر شومش عبد الله به وجود آمد، و او را از ما برگردانيد.»

۲.۲ - بُنَيَّ - حکمت ۳۱۰ (فقر)

حضرت علی (علیه‌السلام) خطاب به محمد بن حنفیه فرموده:
«يا بُنَيَّ إِنّي أَخافُ عَلَيْكَ الْفَقْرَ فَاسْتَعِذْ بِاللهِ مِنْه فَإِنَّ الْفَقْرَ مَنْقَصَةٌ لِلدَّينِ مَدْهَشَةٌ لِلْعَقْلِ داعِيَةٌ لِلْمَقْت!.»
«فقر سبب نقصان دین است كه انسان را وادار به خيانت و حرام مى‌كند عقل را از كار مى‌اندازد و سبب عداوت مى‌گردد.»

---

این واژه با تعداد بسیار زیادی در «نهج البلاغه» آمده است.

---