اَسَرُّوا (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَسَرُّوا:(وَ أَسَرّوا النَّدامَةَ) «اَسَرُّوا» از مادّه
سِرّ (به کسر سین و تشدید راء) به معنای نهان و امر پوشیده است.
آیه مورد بحث دربارۀ مستكبران است که از گمراه ساختن ديگران و مستضعفان از پذيرش بى‌قيد و
شرط اين وسوسه‌هاى شوم، اما هنگامى كه عذاب الهى را مى‌بينند
ندامت خود را
كتمان مى‌كنند مبادا بيشتر رسوا شوند.
به موردی از کاربرد «اَسَرُّوا» در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ قالَ الَّذينَ اسْتُضْعِفوا لِلَّذينَ اسْتَكْبَروا بَلْ مَكْرُ اللَّيْلِ وَ النَّهارِ إِذْ تَأْمُرونَنا أَن نَّكْفُرَ بِاللَّهِ وَ نَجْعَلَ لَهُ أَندادًا وَ أَسَرّوا النَّدامَةَ لَمّا رَأَوُا الْعَذابَ وَ جَعَلْنا الْأَغْلالَ في أَعْناقِ الَّذينَ كَفَروا هَلْ يُجْزَوْنَ إِلّا ما كانوا يَعْمَلونَ) «و مستضعفان به مستكبران مى‌گويند:
مکر و نيرنگ شما در
شب و
روز مايه گمراهى ما شد)، هنگامى كه به ما دستور مى‌داديد كه به
خداوند کافر شويم و همتايانى براى او قرار دهيم. و آنان هنگامى كه عذاب الهى را مى‌بينند پشيمانى خود را پنهان مى‌كنند تا بيشتر رسوا نشوند). و ما غل و زنجيرها در گردن كافران مى‌نهيم؛ آيا جز آن‌چه عمل مى‌كردند به آن‌ها جزا داده مى‌شود؟!»
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرمایند:
(وَ أَسَرّوا النَّدامَةَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذابَ) و پنهان داشتند
ندامت خود را چون عذاب را ديدند، و فهميدند كه ديگر راه فرارى ندارند.
و اين پنهان كارى در آن روز با اين‌كه روز
قیامت روزى است كه همه پنهانی‌ها و اسرار بيرون مى‌افتد، و روزى است كه
(يَوْمَ هُمْ بارِزونَ لا يَخْفى عَلَى اللَّهِ مِنْهُمْ شَيْ‌ءٌ) چيزى از اسرار مردم بر خدا پوشيده نمى‌ماند. نظير دروغ‌گوييشان و انكار شركشان است، و نيز نظير قسم دروغ خوردنشان است، كه در قيامت همه اين‌ها از آنان سر مى‌زند، و اين از باب ظهور ملكات رذيله است، كه در نفوس آن‌ها ريشه دوانده، از آن‌جايى كه در دنيا همواره
ندامت خود را از
ترس شماتت دشمنان پنهان مى‌داشتند، اين پنهان‌كارى براى آنان عادت شده، لذا در قيامت هم با اين‌كه روز بروز و ظهور نهانى‌ها است، و روز
(تُبْلَى السَّرائِرُ) برون افتادن اسرار از پرده‌ها است، مع ذلک
دست از عادت دنيايى خود بر نمى‌دارند، و به مقتضاى ملكه دروغ‌گويى باز
دروغ مى‌گويند با اين‌كه مى‌دانند كه دروغشان هويدا است.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «اسروا»، ج۲، ص ۳۴۳.
