إِنْی (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إِنْی (به کسر الف و سکون نون) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای نزدیک شدن و رسیدن میباشد که
حضرت علی (علیهالسلام) در خصوص
طلحه و
زبیر و عامل جمعآوری
زکات، از این کلمه استفاده نموده است.
إِنْی (بر وزن فعل) به معنای نزدیک شدن و رسیدن میباشد.
«
استیناء» یکی از مشتقات این ماده، به معنی انتظار یعنی انتظار رسیدن و نزدیک شدن است. لذا امام (علیهالسلام) درباره طلحه و زبیر فرموده است: «و لقد استثبتهما قبل القتال و استانیت بهما امام الوقاع؛
از آنها قبل از
جنگ خواستم که برگردند و انتظار کشیدم برای آنها پیش از جنگ و عجله در جنگ نکردم.»
همچنین به عامل صدقات مینویسد: «فاذا اخذها امینک فاوعز الیه الّا یحول بین ناقة و بین فصیلها ... و لیرّفه علی اللاغب و لیستان بالنقب و الظالع؛
آنگاه که نماینده تو زکات را میگیرد، بفهمان که میان
ناقه و بچهاش جدایی نیاندازد، حیوان خسته را راحت کند، و نسبت به
شتری که زیر پایش شکافته شده و یا از رفتن درمانده، انتظار بکشد و مدارا کند.»
۱ـ «
نقب» (به فتح الف و کسر قاف)، به شتری که پنجه پایش سوراخ شده است؛ گفته میشود.
۲ـ «
ظالع» به شتری که از رفتن عاجز شده است؛ گفته میشود.
• از این ماده فقط دو مورد فوق در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «انی»، ص۹۰-۹۱.