انذارهای انبیاء (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
یکی از وظایف پیامبران الهی،
انذار مردم است. در این مقاله
آیات مرتبط با
انذار انبیاء معرفی می‌شوند.
پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و انبياى پيش از او، از انذاردهندگان مردم:
«هَذَا
نَذِيرٌ مِنَ
النُّذُرِ الْأُولَى؛
اين (پيامبر) بيم دهنده اي از بيم دهنده گان پيشين است.»
انذار خلق از سوى پيامبران، جلوه
رحمت خدا بر آنان:
«وَمَا كُنْتَ بِجَانِبِ الطُّورِ إِذْ نَادَيْنَا وَلَكِنْ رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ
لِتُنْذِرَ قَوْمًا مَا أَتَاهُمْ مِنْ
نَذِيرٍ مِنْ قَبْلِكَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ؛
تو در طرف طور نبودي زماني كه ما ندا داديم، ولي اين رحمتي از سوي پروردگار تو بود (كه اين اخبار را در اختيارت نهاد) تا به وسيله آن قومي را
انذار كني كه قبل از تو هيچ
انذار كننده اي براي آنها نيامده، شايد متذكر گردند.»
هشدار دادن مردم (به عواقب ناگوار مخالفت با
اوامر الهی) از مسؤوليّت‌هاى پيامبران:
۱. «كَانَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِيِّينَ مُبَشِّرِينَ
وَمُنْذِرِينَ ...؛
مردم (در آغاز) يك دسته بودند، (و تضادي در ميان آنها وجود نداشت. بتدريج جوامع و طبقات پديد آمد و اختلافات و تضادهايي در ميان آنها پيدا شد، در اين حال) خداوند، پيامبران را برانگيخت، تا مردم را
بشارت و بيم دهند....»
۲. «رُسُلًا مُبَشِّرِينَ
وَمُنْذِرِينَ لِئَلَّا يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ وَكَانَ اللَّهُ عَزِيزًا حَكِيمًا؛
پيامبراني كه بشارت دهنده و بيم دهنده بودند، تا براي مردم بعد از اين پيامبران بر خدا حجتي باقي نماند (و بر همه
اتمام حجت شود) و خداوند توانا و
حکیم است.»
۳. «يَا أَهْلَ الْكِتَابِ قَدْ جَاءَكُمْ رَسُولُنَا يُبَيِّنُ لَكُمْ عَلَى فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُلِ أَنْ تَقُولُوا مَا جَاءَنَا مِنْ بَشِيرٍ وَلَا
نَذِيرٍ فَقَدْ جَاءَكُمْ بَشِيرٌ
وَنَذِيرٌ ...؛
اي اهل كتاب! رسول ما به سوي شما آمد در حالي كه بدنبال فترت ميان پيامبران، حقايق را براي شما بيان ميكند مبادا (روز قيامت بگوئيد نه بشارت دهنده اي به سوي ما آمد، و نه بيم دهنده اي، (هم اكنون پيامبر) بشارت دهنده و بيم دهنده به سوي شما آمد ....»
۴. «وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ
وَمُنْذِرِينَ ...؛
ما پيامبران را جز براي بشارت و بيم نمي‌فرستيم ....»
۵. «يَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ أَلَمْ يَأْتِكُمْ رُسُلٌ مِنْكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ آيَاتِي وَيُنْذِرُونَكُمْ لِقَاءَ يَوْمِكُمْ هَذَا قَالُوا شَهِدْنَا عَلَى أَنْفُسِنَا وَغَرَّتْهُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَشَهِدُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كَانُوا
كَافِرِينَ؛
(در آن روز به آنها مي‌گويد) اي جمعيت
جن و
انس آيا رسولاني از شما به سوي شما نيامدند كه آيات مرا برايتان بازگو مي‌كردند و از ملاقات چنين روزي شما را بيم مي‌دادند، آنها مي‌گويند گواهي ميدهيم بر ضد خودمان (آري ما بد كرديم) و زندگي (پر زرق و برق) دنيا آنها را فريب داد، و بر زيان خود گواهي مي‌دهند كه
کافر بودند.»
۶. «يُنَزِّلُ الْمَلَائِكَةَ بِالرُّوحِ مِنْ أَمْرِهِ عَلَى مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ أَنْ أَنْذِرُوا ...؛
فرشتگان را با روح الهي به فرمانش بر هر كس از بندگانش بخواهد نازل ميكند (و به آنها دستور ميدهد) كه مردم را
انذار كنيد ....»
۷. «وَمَا أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنْذِرُونَ؛
ما هيچ شهر و دياري را هلاك نكرديم مگر اينكه
انذار كنندگاني براي آنها بود.»
۸. «وَمَا كُنْتَ بِجَانِبِ الطُّورِ إِذْ نَادَيْنَا وَلَكِنْ رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ
لِتُنْذِرَ قَوْمًا مَا أَتَاهُمْ مِنْ
نَذِيرٍ مِنْ قَبْلِكَ ...؛
تو در طرف طور نبودي زماني كه ما ندا داديم، ولي اين رحمتي از سوي پروردگار تو بود (كه اين اخبار را در اختيارت نهاد) تا به وسيله آن قومي را
انذار كني كه قبل از تو هيچ
انذار كننده اي براي آنها نيامده ....»
۹. «وَمَا أَرْسَلْنَا فِي قَرْيَةٍ مِنْ
نَذِيرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ كَافِرُونَ؛
ما در هيچ شهر و دياري پيامبري
انذار كننده نفرستاديم مگر اينكه مترفين آنها (همانها كه مست ناز و
نعمت بودند) گفتند: ما به آنچه شما فرستاده شده ايد.»
۱۰. «إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ بِالْحَقِّ بَشِيرًا
وَنَذِيرًا وَإِنْ مِنْ أُمَّةٍ إِلَّا خَلَا فِيهَا
نَذِيرٌ؛
ما تو را به حق براي بشارت و
انذار فرستاديم، و هر امتي در گذشته
انذار كننده اي داشته است.»
۱۱. «... أَوَلَمْ نُعَمِّرْكُمْ مَا يَتَذَكَّرُ فِيهِ مَنْ تَذَكَّرَ وَجَاءَكُمُ
النَّذِيرُ ...؛
... آيا شما را به اندازه اي كه انسان در آن متذكر مي‌شود
عمر نداديم؟ و
انذار كننده (الهي) به سراغ شما نيامد؟ ....»
۱۲. «وَأَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمَانِهِمْ لَئِنْ جَاءَهُمْ
نَذِيرٌ لَيَكُونُنَّ أَهْدَى مِنْ إِحْدَى الْأُمَمِ فَلَمَّا جَاءَهُمْ
نَذِيرٌ مَا زَادَهُمْ إِلَّا نُفُورًا؛
آنها با نهايت تاكيد
سوگند خوردند كه اگر پيامبري
انذار كننده به سراغ آنها بيايد هدايت يافته ترين امتها خواهند بود، اما هنگامي كه پيامبري براي آنها آمد جز فرار و فاصله گرفتن (از حق) چيزي بر آنها نيفزود!»
۱۳. «وَلَقَدْ ضَلَّ قَبْلَهُمْ أَكْثَرُ الْأَوَّلِينَ • فَانْظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُنْذَرِينَ؛
قبل از آنها اكثر پيشينيان (نيز) گمراه شدند. بنگر عاقبت انذارشوندگان چگونه بود؟»
۱۴. «وَكَذَلِكَ مَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ فِي قَرْيَةٍ مِنْ
نَذِيرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا وَجَدْنَا آبَاءَنَا عَلَى أُمَّةٍ وَإِنَّا عَلَى آثَارِهِمْ مُقْتَدُونَ؛
همين گونه در هيچ شهر و دياري پيش از تو پيامبري انذاركننده نفرستاديم مگر اينكه ثروتمندان مست و
مغرور گفتند ما پدران خود را بر مذهبي يافتيم و به آثار آنها اقتدا مي‌كنيم.»
۱۵. «هَذَا
نَذِيرٌ مِنَ
النُّذُرِ الْأُولَى؛
اين (پيامبر) بيم دهنده اي از بيم دهنده گان پيشين است.»
۱۶. «حِكْمَةٌ بَالِغَةٌ فَمَا تُغْنِ
النُّذُرُ؛
اين آيات، حكمت بالغه الهي است اما
انذارها (براي افراد لجوج) مفيد نيست.»
۱۷. «فَكَيْفَ كَانَ عَذَابِي
وَنُذُرِ؛
(اكنون بنگريد) عذاب و انذارهاي من چگونه بود؟!»
۱۸. «قَالُوا بَلَى قَدْ جَاءَنَا
نَذِيرٌ فَكَذَّبْنَا وَقُلْنَا مَا نَزَّلَ اللَّهُ مِنْ شَيْءٍ إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا فِي ضَلَالٍ كَبِيرٍ؛
مي گويند: آري، انذاركننده به سراغ ما آمد، ولي ما او را تكذيب كرديم و گفتيم خداوند هرگز چيزي نازل نكرده، و شما در
گمراهی بزرگي هستيد!»
انذار امتها (قرآن)،
انذار قوم تبع (قرآن)،
انذار کافران (قرآن) و
انذار مشرکان (قرآن).
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۵، ص۵۴، برگرفته از مقاله «انذارهای انبیاء».
