در ایام گذشته تجارت محلی و نیز رونق صنایع روغن زیتون و تاکستانهای این ناحیه منابع مالی این «شهر اَفامیه که میان دو برآمدگی مرتفع جبل زاویه بر سر تنها راه رفت و آمد قرار داشت» (چالنکو) تضمین می‌کرد .
بر اثر این کشمکشها و نیز یورشهای ترکمانان ، این شهر بشدت آسیب دید و در قرن ششم/ دوازدهم رو به انحطاط گذاشت و از آن پس، در آثار جغرافیدانانِمسلمان دیگر نامی از آن به میان نیامد.
مهمترین اثر کهن این شهر قلعة اَبی سَفیان است، ولی سایر آثار و کتیبه‌ها و مساجد کوچک برجا مانده از آن نیز حاکی از آن است که این شهر در اوایل قرن پنجم/ یازدهم همچنان دایر و برپا بوده است.
(۱) ابن خرداذبه، المسالک و الممالک، چاپ دخویه، لیدن ۱۸۸۹، ص ۷۶.
(۲) ابن عدیم، زبدة الحلب من تاریخ حلب، چاپ سامی دهان، دمشق ۱۹۵۱ـ۱۹۵۴، ج ۲، فهرست.
(۳) ابن قلانسی، ذیل تاریخ دمشق، چاپ آمد روز، ص ۱۳۴، ۲۰۹.
(۴) یاقوت حموی، معجم البلدان، چاپ ووستنفلد، لایپزیگ ۱۸۶۶ ـ ۱۸۷۳، ج ۱، ص ۴۶۵.
(۵) احمدبن اسحاق یعقوبی، البلدان، چاپ دخویه، لیدن ۱۸۹۲، ص ۳۲۴.
