اصحاب الاعراف (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اصحاب الاعراف:
(وَ نَادَى أَصْحَابُ الأَعْرَافِ) اصحاب الاعراف:
«اعراف» جمع
«عرف» (بر وزن گفت) به معنى محل مرتفع و بلند است.
اعراف در اصل به معنى زمين‌هاى برجسته و آن مكان خاصى است ميان دو قطب سعادت و شقاوت، يعنى
بهشت و
دوزخ كه همچون حجابى ميان اين دو كشيده شده و يا همچون
زمین مرتفعى در ميان اين دو فاصله گرديده است به طورى كه آنها كه روى آن قرار دارند، مشرف بر بهشت و دوزخند و هر دو گروه را مشاهده مى‌كنند و از چهره‌هاى تاريک و روشن آنها مى‌توانند آنها را بشناسند.
آيه مى‌گويد:
«و اصحاب اعراف مردانى (از دوزخيان را) كه از سيمايشان آنها را مى‌شناسند صدا مى‌زنند...»
به موردی از کاربرد
اصحاب الاعراف در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ نَادَى أَصْحَابُ الأَعْرَافِ رِجَالًا يَعْرِفُونَهُمْ بِسِيمَاهُمْ قَالُواْ مَا أَغْنَى عَنكُمْ جَمْعُكُمْ وَ مَا كُنتُمْ تَسْتَكْبِرُونَ) (و اصحاب اعراف، مردانى از دوزخيان را كه از سيمايشان آنها را مى‌شناسند، صدا مى‌زنند و مى‌گويند: «ديديد كه نه جمع آورى مال و ثروت شما و نه تكبر ورزيدن شما، به حالتان سودى نداد!»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: اين‌كه رجال را توصيف كرد به اين‌كه اصحاب اعراف آنها را به سيمايشان مى‌شناسند دلالت دارد بر اين‌كه سيماى اصحاب دوزخ نه تنها اعرافيان را به دوزخى بودن آنان واقف مى‌كند، بلكه به خصوصيات ديگرى هم كه دارند راهنمايى مى‌نمايد.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «اصحاب الاعراف»، ج۲، ص۵۷۱.
