ابن دمینه (تاریخ اسلام ترمانینی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالله بن احمد دمینه، از
قبیله خثعم و از شعرای عصر امویان بود که توسط
مصعب بن عمرو سلولی در
سال ۱۳۰ ق کشته شد.
ابوالسّری، عبدالله بن احمد، از
بنی‌عامر بن تیم‌الله و از قبیله خثعم بود و او را با انتساب به مادرش «دمینه» و «ابن دمینه» می‌گویند. او شاعری بدوی بود که در میان مردم، ظریف‌ترین
شعر را داشت و غالب اشعارش در تغزّل، نسیب و فخر سروده است. کمتر دیده شده که کسی را
مدح یا
هجو کند. مصعب بن عمرو سلولی او را در حالی که از
حج بازمی‌گشت، در «تباله» یا در «سوق العبلاء» سرزمین تباله کشت. این قتل به انتقام خون برادرش،
مزاحم بن عمرو سلولی بود که ابن دمینه به سبب تجاوزِ مزاحم به همسرش، او را کشته بود. ابن دمینه سپس همسر خود و فرزند نامشروع همسر را نیز به قتل رسانده بود. پس از مدتی عاشق زنی به نام «اُمیمه» شد و با او
ازدواج کرد و هنگامی که کشته شد، امیمه نزد وی بود.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۱، ص۳۳۲.
