ابراهیم بن حسین کسائی (پیش از ۲۰۰-۲۸۱ق)، ، معروف به سیفنّه و ابن دیزیل، از قاریان قرآن و راویان مورد اعتماد نزد اهل سنت در قرن سوم هجری قمری بود. وی شصت سال از عمر خود را به منظور جمع حدیث در سفرهای طولانی گذراند.
ابواسحاق ابراهیم بن حسین بن علی بن دیزیل کسائی همدانی، معروف به سیفنّه و ابن دیزیل، را به این سبب سیفنّه لقب داده بودند که وی هرگاه به عالمی برمی‌خورد، تا همه احادیث او را نمی‌نوشت، او را رها نمی‌کرد. سیفنّه نام پرنده‌ای است که گویند: هرگاه برِ درختی می‌نشیند تمام برگ‌های آن را یا می‌خورد یا می‌کند و دور می‌ریزد.
کسائی در ضبط و کتابت حدیث چندان دقیق بود که می‌گفت: اگر کتابم در دستم باشد و احمد بن حنبل در طرف راستم، و یحیی بن معین در طرف چپم باشند، نگرانی ندارم یعنی از نوشتن آن عاجز نیستم.
