إِنْی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إِنْی (به کسر الف و سکون نون) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای نزدیک شدن و رسیدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
طلحه و
زبیر و عامل جمع‌آوری
زکات، از این کلمه استفاده نموده است.
إِنْی (بر وزن فعل) به معنای نزدیک شدن و رسیدن است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
«استیناء» یکی از مشتقات این ماده، به معنی انتظار یعنی انتظار رسیدن و نزدیک شدن است.
لذا امام (علیه‌السلام) درباره طلحه و زبیر فرموده است:
«وَ لَقَدِ اسْتَثَبْتُهُما قَبْلَ الْقِتالِ، وَ اسْتَأْنَيْتُ بِهما أَمامَ الْوِقاعِ.» «از آن‌ها قبل از
جنگ خواستم که برگردند و انتظار کشیدم برای آن‌ها پیش از جنگ و عجله در جنگ نکردم.»
همچنین به عامل صدقات می‌نویسد:
«فَإِذا أَخَذَها أَمینُکَ فَأَوْعِزْ إِلَیْهِ أَلاّ یَحولَ بَیْنَ ناقَهٍ وَ بَیْنَ فَصیلِها ... وَ لْيُرَفِّهْ عَلَى اللاّغِبِ، وَ لْيَسْتَأْنِ بِالنَّقِبِ وَ الظّالِعِ.» «آن‌گاه که نماینده تو زکات را می‌گیرد، بفهمان که میان
ناقه و بچه‌اش جدایی نیاندازد، حیوان خسته را راحت کند، و نسبت به
شتری که زیر پایش شکافته شده و یا از رفتن درمانده، انتظار بکشد و مدارا کند.»
۱ـ «
نقب» (به فتح الف و کسر قاف)، به شتری که پنجه پایش سوراخ شده است؛ گفته می‌شود.
۲ـ «ظالع» به شتری که از رفتن عاجز شده است؛ گفته می‌شود.
از این ماده فقط دو مورد فوق در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «انی»، ص۹۰-۹۱.
