إِمام‌ (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

إِمام‌ (به کسر الف) از واژگان قرآن کریم به معنای پیشوا، مقتدا، راه و تورات است.
معنای جامع آن همان مقتدا بودن است.
جمع این واژه اَئِمَّه‌ (به فتح الف، کسر همزه و فتح میم مشدد) است.

---

إِمام به معنای پیشوا است.
راغب گوید: امام آن است که از وی پیروی و به وی‌ اقتدا شود، خواه انسان یا کتاب یا غیر آن باشد،حق باشد یا باطل باشد.
جمع آن‌ اَئِمَّه‌ است.
در قاموس گفته امام آن است که از وی پیروی شود رئیس یا غیر آن باشد، ریسمانی که بنّا به دیوار می‌کشد تا راست بنا کند.
راه، متولّی امر، قرآن، پیغمبر، خلیفه، فرمانده لشگر و آن‌چه بچّه هر روز یاد می‌گیرد، نمونه‌ای که از روی آن نظیر آن را می‌سازند.
ناگفته نماند معنی جامع، همان مقتدا بودن است.
ریسمانی که بنّا از آن پیروی می‌کند و طبق آن بنا می‌کند، راهی که انسان در امتداد آن قدم بر می‌دارد و کتابی که می‌خواند همه امام و پیشوا و مقتدا هستند.

---

به مواردی از إِمام که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

۲.۱ - اِماماً (آیه ۱۲۴ سوره بقره)

(إِنّی جاعِلُكَ لِلنّاسِ إِمامًا قالَ وَ مِن ذُرِّيَّتی قالَ لا يَنالُ عَهْدی الظّالِمينَ)
(« من تو را امام و پيشواى مردم قرار دادم.» ابراهیم گفت: «از دودمان من نيز (امامانى قرار بده) » خداوند فرمود: « پيمان من به ستمكاران نمى‌رسد. »)