إِذْن (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إِذْن (به کسر الف و سکون ذال) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای اجازه و اراده میباشد.
در بیان
حضرت امیر (علیهالسلام) نیز به همین معنی بکار رفته است.
إِذْن به معنای اجازه و اراده آمده است. همانند این بیان از امیرالمؤمنین (علیهالسلام) که میفرماید: «فخذ ما اعطاک من ذهب او فضّة فان کان له ماشیة او ابل فلا تدخلها الاّ باذنه؛
یعنی به عامل صدقات مینویسد: آنچه
زکات دهنده از
طلا و
نقره به تو داد بگیر، اگر او چهارپایان یا
شتر داشته باشد میان آنها داخل نشو مگر به اذن او.»
حضرت علی (علیهالسلام) در خصوص مواردی که دشمن در حال فرار است چنین میفرمایند: «فاذا کانت الهزیمة باذن الله فلا تقتلوا مدبرا و لا تصیبوا معورا؛
چون دشمن به ارادۀ خدا به هزیمت رسید، هیچ فرار کنندهای را نکشید و عاجزی را نگیرید.»
معور کسی را گویند که از نگهداری خویش عاجز است. لذا گویند: «اعوز: ابدی عورته.»
•
قرشی بنابی، علیاکبر،مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اذن»، ج۱، ص۳۶.