أَوْد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَوْد (به فتح الف و سکون واو) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای سنگینی و خم شدن از سنگینی است.
حضرت علی (علیه‌السلام) از این کلمه به همین معنی در وصف
خدای تعالی استفاده نموده است.
أَوْد به معنای سنگینی است.
«آدا ودا» یعنی سنگینی کرد.
این کلمه در اصل به معنی خم شدن از سنگینی است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
آن حضرت (علیه‌السلام) در وصف حق تعالی فرموده‌اند:
«لَمْ يَؤدْهُ خَلْقُ ما ابْتَدَأَ، وَ لا تَدْبيرُ ما ذَرَأَ، وَ لا وَقَفَ بِهِ عَجْرٌ عَمّا خَلَقَ.» «خدا را سنگین نکرده و او را به زحمت نیانداخته‌اند
خلقت آنچه شروع کرده و نه
تدبیر آنچه آفریده است؛ و عاجز بودن، او را از
آفریده‌اش باز نداشته است.»
درباره
حق تعالی فرموده:
«لَمْ يَتَكَاءَدْهُ صُنْعُ شَيْء مِنْها إِذْ صَنَعَهُ، وَ لَمْ يَؤدْهُ مِنْها خَلْقُ ما بَرَأَهُ.» «سخت نشده بر او آفريدن چيزى از موجودات وقتى كه آن را آفريد و خسته نكرده او را آفريدن آن چه آفريده و به ظهور رسانيده است.»
از این ماده فقط دو مورد در «نهج البلاغه» به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اَود»، ص۹۷.
