أَنَّیٰ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَنَّیٰ (به فتح الف و تشدید نون) از
واژگان قرآن کریم، ظرف زمان و مکان است.
در استفهام نیز به کار می‌رود.
أَنَّیٰ ظرف زمان و مکان است و برای بحث از آن دو باشد.
و در استفهام نیز بکار می‌رود.
معنای فارسی آن: کی و کجا و چطور،
(اَیْنَ، مَتَی، کَیْفَ) است.
به مواردی از
أَنَّیٰ که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(یا مَرْیَمُ اَنَّی لَکِ هذا)
«ای
مریم این طعام برای تو از کجاست؟»
مثل «اَنَّی جِئتَ» کی آمدی است.
(اَنَّی یُحْیِی هذِهِ اللَّهُ بَعْدَ مَوْتِها) «خدا این مردگان را چطور زنده می‌کند؟»
(نِساؤُکُمْ حَرْثٌ لَکُمْ فَاْتُوا حَرْثَکُمْ اَنَّی شِئْتُمْ) «زنان شما کشت شما هستند هر زمان که خواستید بکشت خود در آیید»
اگر
انّی ظرف مکان باشد، یعنی در هر مکان که خواستید در آیید و اگر ظرف زمان باشد، یعنی در هر زمان که خواستید با آنها
نزدیکی کنید، این آیه مباح بودن مقاربت را می‌رساند، ولی بر جواز مقاربت از عقب دلالت ندارد، کلمه «حرث» قرینه قاطعه این مطلب است، زیرا کشت آن است که از آن بهره برداری شود و آن از
زن که تولید نسل است در صورتی است که مقاربت از عقب نباشد.
و نیز ما بعد آیه (وَ قَدِّمُوا لِاَنْفُسِکُمْ) برای خود پیش‌اندیشی کنید، که گفته‌اند مراد وجود فرزند است، قرینه‌ی این سخن می‌باشد.
به عبارت دیگر نمی‌شود «اَنَّی» را مکانیّه گرفت و بر جواز مقاربت از عقب استدلال کرد.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «انی»، ج۱، ص۱۳۴.
