• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

أَمْت (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مقالات مرتبط: أَمْت (لغات‌قرآن).
دیگر کاربردها: امت (ابهام‌زدایی).


أَمْت (به فتح الف و سکون میم) از واژگان قرآن کریم به معنای بلندی و مکان مرتفع است.



أَمْت به معنای بلندی و مکان مرتفع است.


به موردی از أَمْت که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

۲.۱ - اَمْتاً (آیه ۱۰۷ سوره طه)

(لا تَری‌ فِیها عِوَجاً وَ لا اَمْتاً)
«در زمین پستی و بلندی نمی‌بینی»
از قرینه‌ی امت فهمیده می‌شود که «عوج» به معنی انخفاض و پستی است.
در قاموس گوید: امت یعنی مکان مرتفع، تپّه‌های کوچک، پستی و بلندی، و اختلاف در شیئی.
ولی مراد از آن در آیه، بلندی است و این آیه عبارت اخری آیه‌ی ما قبل است که فرموده‌:
(فَیَذَرُها قاعاً صَفْصَفاً) قاع به معنی گسترده و صفصف به معنی هموار است.



۱. قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۱، ص۱۰۸.    
۲. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۸۶.    
۳. طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت-الحسینی، ج۲، ص۱۸۹.    
۴. طه/سوره۲۰، آیه۱۰۷.    
۵. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۴، ص۲۹۴.    
۶. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۴، ص۲۱۱.    
۷. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۶، ص۷۱.    
۸. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۴۸.    
۹. فیروزآبادی، مجدالدین، قاموس المحیط، ج۱، ص۱۴۲.    
۱۰. طه/سوره۲۰، آیه۱۰۶.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «امت»، ج۱، ص۱۰۸.    






جعبه ابزار