أَمّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَمّ (به فتح الف) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای قصد است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی برابر دانستن حقوق را با این واژه ملامت نموده‌اند.
أَمّ (بفتح اوّل) به معنای قصد آمده است.
«
أَمّ الشَی‌ء اما: قَصدَه.»
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
آن حضرت برابری حقوق را ملامت کرده و فرموده‌اند:
«وَ اللهِ لا أَطورُ بِهِ ما سَمَرَ سَميرٌ، وَ ما أَمَّ نَجْمٌ في السَّماءِ نَجْماً! لَوْ كانَ الْمالُ لي لَسَوَّيْتُ بَيْنَهُمْ، فَكَيْفَ وَ إِنَّما الْمالُ مالُ اللهِ.» «به خدا قسم به
تبعیض نزدیک نمی‌شوم تا روزگار می‌رود و تا ستاره‌ای در آسمان، ستاره‌ای را قصد و تعقیب می‌کند.»
(رجوع شود به
سَمْر (مفردات‌نهج‌البلاغه))
ائتمام به معنی قصد آمده است.
چنان‌که امیرالمومنین (علیه‌السلام) درباره
قرآن فرموده است:
«وَ سِلْماً لِمَنْ دَخَلَهُ، وَ هُدىً لِمَنِ ائْتَمَّ بِهِ.» «
قرآن سالم است برای کسی که داخل دیار آن شود و
هدایت است برای آن‌که او را قصد نماید.»
مواردی از این مادّه در نهج البلاغه به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ام»، ص۷۵.
