آب باران (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خداوند آب باران را از آسمان فرو فرستاد که آبی مناسب برای
نوشیدن است. در این مقاله
آیات مرتبط با آب باران معرفی می‌شوند.
خداوند، نازل کننده
آب باران از
آسمان :
۱. «... وَأَنزَلَ مِنَ السَّمَاء...؛
و از آسمان آبى فرو فرستاد...» و نیز
و
۲. «وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُواْ وَاتَّقَواْ لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَاتٍ مِّنَ السَّمَاء...؛
و اگر اهل شهرها و آبادي‌ها،
ایمان مى‌آوردند و
تقوا پيشه مى‌کردند، برکات آسمان و زمين را بر آنها مى‌گشوديم؛...» . و نیز
۳. «وَقِيلَ يَا أَرْضُ ابْلَعِي مَاءكِ وَيَا سَمَاء أَقْلِعِي... ؛
و گفته شد: اى
زمین، آبت را فرو بر! و اى آسمان، خوددارى کن! و آب فرو نشست و کار پايان يافت و (
کشتی) بر (دامنه
کوه) جودى، پهلو گرفت؛ و (در اين هنگام،) گفته شد: دور باد قوم ستمگر (از
سعادت و
نجات و
رحمت خدا!)».
۴. «... يُرْسِلِ السَّمَاء عَلَيْكُم مِّدْرَارًا ...؛
و اى قوم من! از پروردگارتان طلب
آمرزش کنيد، سپس به سوى او بازگرديد، تا (باران) آسمان را پى در پى بر شما بفرستد؛ و نيرويى بر نيرويتان بيفزايد! و گنهکارانه، روى (از حق) بر نتابيد!». و نیز
۵. «اللَّهُ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَيَبْسُطُهُ فِي السَّمَاءِ كَيْفَ يَشَاءُ وَيَجْعَلُهُ كِسَفًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ ...؛
خداوند همان کسى است که بادها را مى‌فرستد تا ابرهايى را به حرکت در آورند، سپس آنها را در پهنه آسمان آن گونه که بخواهد مى‌گستراند و متراکم مى‌سازد؛ در اين هنگام دانه‌هاى باران را مى‌بينى که از لا‌به‌لاى آن خارج مى‌شود، هنگامى که اين (باران حياتبخش) را به هر کس از بندگانش که بخواهد مى‌رساند، ناگهان خوشحال مى‌شوند...».
۶. «فَفَتَحْنَا أَبْوَابَ السَّمَاء بِمَاء مُّنْهَمِرٍ• وَفَجَّرْنَا الْأَرْضَ عُيُونًا فَالْتَقَى الْمَاء عَلَى أَمْرٍ قَدْ قُدِرَ؛
در اين هنگام درهاى آسمان را با آبى فراوان و پى‌درپى گشوديم و زمين را شکافتيم و چشمه‌هاى زيادى بيرون فرستاديم؛ و اين دو آب به اندازه مقدر با هم درآميختند (و درياى وحشتناکى شد)!». و نیز
۷. «يُرْسِلِ السَّمَاء عَلَيْكُم مِّدْرَارًا؛
تا باران‌هاى پربرکت آسمان را پى‌درپى بر شما فرستد».
مناسب بودن آب باران برای نوشیدن :
۱. «وَأَرْسَلْنَا الرِّيَاحَ لَوَاقِحَ فَأَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَسْقَيْنَاكُمُوهُ وَمَا أَنتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ؛
ما بادها را براى بارور ساختن (ابرها و گياهان) فرستاديم؛ و از آسمان آبى نازل کرديم، و شما را با آن سيراب ساختيم؛ در حالى که شما توانايى حفظ و نگهدارى آن را نداشتيد!».
۲. «هُوَ الَّذِي أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً لَّكُم مِّنْهُ شَرَابٌ وَمِنْهُ شَجَرٌ فِيهِ تُسِيمُونَ؛
او کسى است که از آسمان، آبى فرستاد، که نوشيدن شما از آن است؛ و (هم‌چنين) گياهان و درختانى که حيوانات خود را در آن به چرا مى‌بريد، نيز از آن است».
۳. «وَهُوَ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ وَأَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً طَهُورًا؛
او کسى است که بادها را بشارتگرانى پيش از رحمتش فرستاد، و از آسمان آبى پاک‌کننده نازل کرديم...».
۴. «لِنُحْيِيَ بِهِ بَلْدَةً مَّيْتًا وَنُسْقِيَهُ مِمَّا خَلَقْنَا أَنْعَامًا وَأَنَاسِيَّ كَثِيرًا؛
تا به وسيله آن،
سرزمین مرده‌اى را زنده کنيم؛ و آن را به مخلوقاتى که آفريده‌ايم -
چهارپایان و انسان‌هاى بسيار - مى‌نوشانيم».
۵. «أَفَرَأَيْتُمُ الْمَاء الَّذِي تَشْرَبُونَ؛
آيا به آبى که مى‌نوشيد انديشيده‌ايد؟!».
۶. «أَأَنتُمْ أَنزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنزِلُونَ؛
آيا شما آن را از ابر نازل کرده‌ايد يا ما نازل مى‌کنيم؟!».
۷. «لَوْ نَشَاء جَعَلْنَاهُ أُجَاجًا فَلَوْلَا تَشْكُرُونَ؛
هرگاه بخواهيم، اين آب گوارا را
تلخ و
شور قرار مى‌دهيم؛ پس چرا
شکر نمى‌کنيد؟!».
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۱، ص۶۴، برگرفته از مقاله «آب باران».
