یَسْئَلُهُ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
یَسْئَلُهُ: (یَسْئَلُهُ مَن فِی السَّمَاواتِ) تعبیر به
«یَسْئَلُهُ» از مادّه
«سُؤال» به صورت «فعل مضارع»، دلیل بر این است که، این سؤال و تقاضا دائمی است، و همگی به زبان حال از آن مبدا
فیاض، دائماً فیض می‌طلبند، هستی می‌خواهند، و حوائج خود را تمنا می‌کنند، و این اقتضای ذاتِ
موجود ممکن است که نه تنها در
«حدوث»، بلکه در
«بقاء» نیز وابسته و متکی به واجب الوجودند.
(يَسْأَلُهُ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ كُلَّ يَوْمٍ هُوَ فِي شَأْنٍ) (تمام كسانى كه در آسمانها و زمين هستند از او تقاضا مى‌كنند، و او هر روز در شأن و كارى است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: منظور از درخواست تمامى
آسمانیان و
زمینیان درخواست به زبان نيست، بلكه درخواست به احتياج است، چون احتياج خودش زبان است، و معلوم است كه
موجودات زمين و آسمان از تمامى جهات وجودشان، محتاج خدايند، هستيشان بسته به
خدا، و متمسك به ذيل
غناى وجود اويند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «یَسْئَلُهُ»، ص۶۴۴.
