یوسف بن یحیی بویطی (مقاله‌دوم)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
یوسف بن یحیی بُویَطی (م
۲۳۱ق)، از ملازمان و شاگردان
محمد بن ادریس شافعی و از بزرگان اصحاب شافعی و از فقها و فتوادهندگان آنان در زمان شافعی به شمار می‌رفت.
شافعی در
فتوا دادن به او اعتماد می‌کرد و مسائل را به او ارجاع می‌داد، لذا او را جانشین خود بعد از مرگش قرار داد. وی را فردی راستگو، صالح، عابد و
زاهد توصیف نموده‌اند.
ابویعقوب یوسف بن یحیی قرشی مصری
بُویَطی، منسوب به
بویط، از روستاهای
مصر و از ملازمان و شاگردان محمد بن ادریس شافعی بود
و
فقه شافعی را نزد او فراگرفت
و از
عبدالله بن وهب نیز بهره برد
و در نهایت از بزرگان اصحاب شافعی و از فقها و فتوادهندگان آنان در زمان شافعی به شمار می‌رفت.
شافعی وی را داناترین اصحاب خود دانسته
و در فتوا دادن به او اعتماد می‌کرد و مسائل را به او ارجاع می‌داد، لذا او را جانشین خود بعد از مرگش قرار داد.
او در احتجاج به
آیات قرآن بسیار سریع بود.
برخی وی را فردی راستگو،
صالح، عابد و زاهد توصیف نموده‌اند.
از شاگردان وی می‌توان به افرادی همچون
ربیع بن سلیمان،
ابواسماعیل ترمذی،
ابراهیم بن اسحاق حربی و
احمد بن منصور رمادی اشاره نمود.
همچنین وی افرادی را به دیگر شهرها فرستاده تا علم شافعی را منتشر کنند.
ابن لیث حنفی قاضی
مصر نسبت به او
حسد ورزیده و در مورد او نزد
واثق (خلافت ۲۲۷-۲۳۲ق) بدگویی نمود،
لذا او را دستگیر کرده و از مصر به
بغداد بردند و از او خواستند تا قائل به
خلق قرآن بشود، اما او امتناع ورزید، بدین‌جهت او را زندانی کرده و تا هنگام
مرگ در زندان بغداد بود.
ابویعقوب دارای آثاری از جمله:
- المختصر الکبیر،
- المختصر الصغیر،
- الفرائض
- و النزهة الذهبیه می‌باشد.
بویطی سرانجام در رجب سال ۲۳۱ یا
۲۳۲ق در زندان بغداد درگذشت.
(دیگر منابع:
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «یوسف
بُویَطی»، ج۱، ص۸۶۹.
