ذبّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ذَبّ (به فتح ذال) از
واژگان نهج البلاغه به معنای دفاع و منع است. از این ماده پنج مورد در
نهج البلاغه آمده است.
ذَبّ به معنای دفاع و منع است. «ذَبَّ عنهُ ذَبّاً: دفع عنهُ و منع»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در ميدان
صفین به ياران فرمود:
«وَ أَيُّ امْرِىء مِنْكُمْ أَحَسَّ مِنْ نَفْسِهِ رَبَاطَةَ جَأْش عِنْدَ اللِّقَاءِ، وَ رَأَى مِنْ أَحَد مِنْ إِخْوَانِهِ فَشَلاً، فَلْيَذُبَّ عَنْ أَخِيهِ بِفَضْلِ نَجْدَتِهِ الَّتي فُضِّلَ بِهَا عَلَيْهِ كَمَا يَذُبُّ عَنْ نَفْسِهِ.» «اگر كسى از شما در خود به وقت درگيرى احساس قوتّ قلب كرد و در برادر خويش احساس ضعف نمود از برادر خود با زيادى چالاكى خود كه خدا عطا فرموده، دفاع كند چنانكه از خود دفاع مى‌كند.»
(شرح‌های خطبه:
) يعنى «يكديگر را در ميدان تنها نگذاريد.»
از اين ماده پنج مورد در «نهج البلاغه» ديده مى‌شود.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ذبّ»، ج۱، ص۴۱۰.
