کَنَهْوَر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
كَنَهْوَر (به فتح کاف و فتح نون و سکون هاء و فتح واو) از
واژگان نهج البلاغه و به معنی قطعه بزرگى از ابر، يا ابر متراكم است. این لفظ فقط يک‌بار در
نهج البلاغه آمده است.
كَنَهْوَر به معنی قطعه بزرگى از ابر، يا ابر متراكم است.
درباره تشكيل ابرهاى اوّليه و خلقت زمين فرموده:
«وَالْـتَمَعَ بَرْقُهُ فَي كُفَفِهِ، وَلَمْ يَنَمْ وَمِيضُهُ فِي كَنَهْوَرِ رَبَابِهِ، وَمُتَرَاكِمِ سَحَابِهِ» «
برق آن ابر در اطرافش فروزان شد. و خاموش نشد نور افشانيش در توده بزرگ ابر سفيد آن.»
(شرح‌های خطبه:
) «كفف»: جوانب. «نوم نار» خاموش شدن آتش «وميض» لمعان و نور افشانى. «رباب» ابر فشرده و سفيد.
این لفظ فقط يک‌بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «کنهور»، ج۲، ص۹۱۸.
