• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

کلمات هندی قرآن

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


کلمات هندی قرآن به کلماتی از قرآن ، به لغت اهل هند اطلاق می‌شود.


زبان هندی از جمله زبان‌های آریایی است که زبان شناسان آن را از مجموعه زبان‌های هندی ایرانی و از خانواده زبان‌های هندی اروپایی قلمداد می‌کنند.

کلمات قرآنی ذیل به هندی منسوب است:
۱. ابلعی: بنوش: (یا ارض ابلعی ماءک)
[۱] هود/سوره۱۱، آیه۴۴.    .
؛
۲. طوبی: بهشت : (طوبی لهم وحسن مآب)
[۲] رعد/سوره۱۳، آیه۲۹.    .
؛ ( سیوطی این اسم را در شمار اسامی حبشی نیز ذکر کرده است)
۳. سندس: حریر نازک.
[۳] کهف/سوره۱۸، آیه۳۱.    .
[۴] دخان/سوره۴۴، آیه۵۳.    .
[۵] انسان/سوره۷۶، آیه۲۱.    .

نویسنده کتاب القرائات القرآنیة کلمه «ابلعی» را بدون اختلاف، هندی دانسته، اما کلمه «طوبی» را لغتی شمرده است که مخالفت‌های ضعیفی هم درباره آن هست.
[۶] سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، المتوکلی فیما ورد فی القرآن باللغات، ص۱۰۱.
[۷] شاهین، عبد الصبور، القراءات القرآنیة فی ضوء علم اللغة الحدیث، ص۳۱۹.
[۸] سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص۱۳۰.    
[۹] عبد الرحیم، عبد الجلیل، لغة القرآن الکریم، ص۱۸۷.
[۱۰] قلعه جی، محمدرواس، لغة القرآن الکریم، ج۱۹، ص۳۰.


۱. ↑ هود/سوره۱۱، آیه۴۴.    .
۲. ↑ رعد/سوره۱۳، آیه۲۹.    .
۳. ↑ کهف/سوره۱۸، آیه۳۱.    .
۴. ↑ دخان/سوره۴۴، آیه۵۳.    .
۵. ↑ انسان/سوره۷۶، آیه۲۱.    .
۶. ↑ سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، المتوکلی فیما ورد فی القرآن باللغات، ص۱۰۱.
۷. ↑ شاهین، عبد الصبور، القراءات القرآنیة فی ضوء علم اللغة الحدیث، ص۳۱۹.
۸. ↑ سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص۱۳۰.    
۹. ↑ عبد الرحیم، عبد الجلیل، لغة القرآن الکریم، ص۱۸۷.
۱۰. ↑ قلعه جی، محمدرواس، لغة القرآن الکریم، ج۱۹، ص۳۰.


فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «کلمات هندی قرآن».    




جعبه ابزار