کشاورزی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کشاورزی به معنای عمل و شغل کشاورز است.
از احکام آن در باب‌های،
تجارت،
مزارعه،
عاریه،
احیاء موات و
ارث سخن گفته‌اند.
به کسی که عمل کشت و کار بر روی
زمین انجام می‌دهد کشاورز و به کار او کشاورزی گویند
از مشاغل
مستحب کشاورزی است.
در حدیثی
از امام صادق (علیه‌السّلام) آمده است:
«کشاورزی محبوب‌ترین شغل نزد خداوند است و خدای تعالی پیامبری را نفرستاده مگر آنکه کشاورز بوده و به کشاورزی اشتغال داشته است، جز ادریس (علیه‌السّلام) که خیاط بوده است».
مستحب است کشاورز هنگام کشت مشتی بذر بردارد و در حالی که رو به
قبله است سه بار این آیه شریفه را بخواند
(اَفَرَاَیْتُمْ ما تَحرُثُونَ اَاَنتُمْ تَزْرَعُونَهُ اَمْ نَحْنُ الزارعون) سپس سه بار بگوید:
«الله الزارع»، پس
از آن برای حصول برکت و سلامت محصول
دعا کند آنگاه بذر را بر
زمین بپاشد.
معامله‌ای که برای کشت در
زمین در ازای بخشی
از محصول، میان
مالک زمین و کشاورز صورت می‌گیرد،
مزارعه نـام دارد و عنوان بابی مستقل در
فقه است و احکام آن به تفصیل در این باب آمده است.
عاریه دادن
زمین برای کشاورزی همچون
اجاره دادن آن، صحیح است.
احیای
زمین موات با کشت و کار و مقدمات آن همچون مرزبندی، نهرکشی و حفر چاه تحقق می‌یابد.
حریم چاه آب حفر شده در
زمین موات برای کشاورزی
از هر طرف شصت
ذراع می‌باشد.
به گفته برخی
زوجه از زمین دارای بنا
ارث نمی‌برد، لیکن
از زمین باغ و کشاورزی
ارث می‌برد.
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهم‌السلام)، ج۷، ص۱۱۶.
