پیشگویی انبیا از شهادت امام حسین
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
پیشگویی انبیا از شهادت امام حسین (علیه‌السّلام)، از مباحث مرتبط به پیشگویی‌های
شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) است.
انبیای الهی و
اهل بیت (علیهم‌السّلام) و برخی از اصحاب خاص آنان، در
روایات فراوانی از
امور غیبی و حوادث آینده خبر داده‌اند. اخبار از
شهادت امام حسین (علیه‌السلام) نیز از این مقوله است؛ زیرا روایات فراوانی از
پیامبران و
ائمه (علیهم‌السّلام) نقل شده که از
شهادت امام حسین (علیه‌السلام) خبر می‌دهد. در ادامه به برخی از این روایات می‌پردازیم.
پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و جمعی از اهل بیت و یاران ایشان، مکررا
شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) را پیشگویی کرده‌اند. در این پیشگویی‌ها، علاوه بر
شهادت امام، جزئیّات مربوط به برخی حوادث و شرایط آن، مانند: زمان و مکان
شهادت، شرکت‌کنندگان در قتل و سران آنها، و کسانی که از یاری وی امتناع می‌ورزند، نیز دیده می‌شود. تعداد روایات و احادیث مربوط به پیشگویی واقعه کربلا به حدی است که هر پژوهشگر بی‌طرفی به صدور آنها از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و اهل بیت (علیه‌السّلام) اطمینان می‌کند، هرچند در مورد برخی جزئیات یقین حاصل نشود. به علاوه این احادیث هرگونه تردیدی را مبنی بر اینکه امام (علیه‌السّلام) با علم و آگاهی مسیر
شهادت را انتخاب کرده، از بین می‌برد.
ابن عباس از
امیرالمؤمنین حدیثی را درباره عبور
حضرت عیسی از سرزمین
کربلا نقل می‌کند که حضرت (در بخشی از این حدیث) می‌فرماید:
«عن ابن عباس، عن امیرالمؤمنین (فی حدیث یذکر فیه مرور عیسی بارض کربلا) قال: «فجلس عیسی وجلس الحواریون معه، فبکی و بکی الحواریون و هم لایدرون لم جلس ولم بکی؟! فقالوا یا روح الله و کلمته، مایبکیک؟ قال: اتعلمون‌ای ارض هذه؟ قالوا: لا، قال: هذه ارض یقتل فیها فرغ الرسول احمد وفرخ الحرة الطاهرة البتول شبیهة امی، ویلحد فیها...»«عیسی به (هنگام عبور از کربلا) نشست و شروع به
گریه کرد و
حواریون نیز با وی نشستند و گریه کردند؛ اما علت گریه حضرت عیسی را نمی‌دانستند. از این رو به حضرت گفتند: ای
روح و کلمه خدا، سبب گریه شما چیست؟
حضرت فرمود: آیا می‌دانید اینجا چه سرزمینی است؟ گفتند: نه. فرمود: اینجا زمینی است که در آن، فرزند
رسول خدا احمد و فرزند آزاد زن پاک و مبرا از هرگونه پلیدی و آلودگی، که شبیه مادرم (
مریم) است، کشته شده و در آن
دفن می‌شود...».
سماعة بن مهران می‌گوید که از
امام صادق (علیه‌السلام) به شنیدم که فرمود:
«عن سماعة بن مهران قال: سمعت ابا عبدالله جعفر بن محمد علیهما السلام یقول: ان الذی قال الله فی کتابه: " و اذکر فی الکتاب اسماعیل انه کان صادق الوعد وکان رسولا نبیا سلط الله علیه قومه، فکشطوا وجهه وفروة راسه فبعث الله الیه ملکا فقال له: ان رب العالمین یقرئک السلام ویقول: (انه) قد رایت ما صنع بک قومک، فسلنی ما شئت. فقال: یا رب العالمین لی بالحسین بن علی بن ابی طالب علیهما السلام اسوة، قال ابو عبدالله (علیه‌السلام): ولیس هو اسماعیل بن ابراهیم (علی‌نبیناوعلیهماالسلام»«آن کسی که
خداوند در کتابش درباره او فرموده:
(وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِسْمَاعِيلَ ۚ إِنَّهُ كَانَ صَادِقَ الْوَعْدِ وَكَانَ رَسُولًا نَبِيًّا)؛
«و در این کتاب از
اسماعیل یاد کن؛ زیرا که او درست وعده و فرستادهای پیامبر بود.»؛ پیامبری از پیامبران بوده که خدا او را (به سوی قومش برانگیخت)، پس قومش بر او مسلط شده، پوست سرو صورتش را کندند. آنگاه خدا فرشته‌ای را نزد او فرستاد و گفت:
پروردگار جهانیان به تو
سلام می‌رساند و می‌فرماید: آنچه را قومت با تو کردند، دیدم. پس هرچه می‌خواهی، از من بخواه. اسماعیل گفت: ای پروردگار جهانیان حسین بن علی بن ابیطالب (در ابتلا به بلاها و مصیبتها)، برای من اسوه و الگوست. امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: او پیامبری غیر از اسماعیل پسر
ابراهیم (خلیل) بوده است.
در یکی از روایات آمده است: هنگامی که
حضرت نوح (علیه‌السّلام) بر کشتی سوار شد و بر روی زمین حرکت می‌کرد، به سرزمین
کربلا رسید. در این هنگام، کشتی به شدت تکان خورد و حضرت نوح (علیه‌السّلام) از غرق شدن ترسید. حضرت نوح (علیه‌السّلام) به خداوند متعال عرض کرد: "پروردگارا! من تمام زمین را گشتم، ولی هیچگاه مانند این زمین دچار اضطراب و ترس نشدم." در این هنگام،
جبرئیل امین نازل شد و عرض کرد: "ای نوح! این سرزمینی است که در آن، حسین بن علی (علیه‌السّلام) سبط
خاتم الانبیاء و فرزند
خاتم الاوصیاء به
شهادت خواهد رسید." حضرت نوح (علیه‌السّلام) از شنیدن این خبر، به شدت گریه کرد و پرسید: "قاتل او کیست؟" جبرئیل امین پاسخ داد: "قاتل او کسی است که اهل آسمان‌ها و زمین او را لعنت می‌کنند." سپس جریان کربلا را برای او بیان نمود. پس نوح (علیه‌السّلام) و کشتی‌نشینان گریستند و بر قاتلش
لعن فرستادند و سپس کشتی به حرکت خود ادامه داد.
این
روایات از لحاظ قوت سند و روشنی
دلالت و مفهوم، یکسان نیستند. برخی از آنها (که با بقیه روایات اشتراک مضمونی دارند) از لحاظ سند، صحیح، و برخی دیگر، موثق هستند؛ اما در مجموع، روایات پیشگویی
شهادت امام حسین (علیه‌السلام) ازنظر کثرت،
تواتر معنوی دارند و از گذشته، علمای
اسلام آنها را پذیرفته‌اند. البته این موضوع یکی از مسائل مشهور و مسلم در تاریخ زندگانی
امام حسین (علیه‌السلام) است؛ چنان که در توقیع
حضرت مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) که برای وکیل خود
قاسم بن علاء درباره تعلیم دعای روز سوم
شعبان (سالروز ولادت آن بزرگوار)، چنین آمده است:
«... اللَّهُمَّ إنّي أسأَلُكَ بِحَقِّ المَولودِ في هذَا اليَومِ ، المَوعودِ بِشَهادَتِهِ قَبلَ استِهلالِهِ ووِلادَتِهِ...»؛
«... خداوندا از تو درخواست می‌کنم به حق مولودی که در این روز متولد شده و قبل از تولد و ورودش (به این
دنیا) وعده شهادتش داده شده است...».
• پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء، ج۱، ص۱۷۵-۱۹۲.
