پیرو سرافا
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
پیرو سرافا در سال ۱۸۹۷ در شهر «تورینو» ایتالیا به‌دنیا آمد و سرانجام در سال ۱۹۸۳ درگذشت. وی اقتصاددان معروفی بود و در صدد برآمد با استفاده از تکنیک
های جدید تحلیل، جنبه‌هایی از
اقتصاد کلاسیک را نوسازی و از آن اعاده حیثیت کند. سرافا حامی نظر فرا کینزیان و مدافع آنان بود و هم نقدی کارساز بر اندیشه
های مارشال وارد می‌نماید.
سرافا به‌سال ۱۸۹۷ در شهر «تورینو» ایتالیا به
دنیا آمد. او در اوایل کار به انتشار نوشته‌هایی از فیلسوف مارکسیست ایتالیایی پرداخت. در سال ۱۹۲۱، در جریان سفر به انگلیس با
کینز (John Maynard Keynes: ۱۸۸۳-۱۹۴۶) آشنا شد. سرافا تدریس در دانشگاه را از دانشگاه کاگلیاری در ساردنی شروع کرد و سپس در
کمبریج به همکاری با کینز پرداخت و در حلقه کلوپ معروف کینز درآمد؛ که در آن عده‌ای از اقتصاددانان جوان از جمله
جون رابینسون (Joan Robinson ۱۹۰۳-۱۹۸۳) جمع می‌شدند و درباره‌ی نظرات کینز گفتگو می‌کردند.
کینز نیز عمیقا تحت تاثیر توانایی
های سرافا قرار گرفت و از او دعوت کرد درباره بانکداری ایتالیایی برای مجله ژورنال اقتصادی و نیز برای ضمیمه منچستر گاردین که زیر نظر او منتشر می‌شد، مطالبی بنویسد. سرافا "رساله درباره اصلاح پولی" اثر کینز را نیز به ایتالیایی ترجمه کرد. او در سال
های بین ۱۹۲۶-۱۹۲۰، در شهر پروجا به تدریس پرداخت. انتشار مقاله‌اش درباره "قوانین بازده تحت شرایط رقابتی" در سال۱۹۲۶ در ژورنال اقتصادی (Economic Journal) به پیشنهاد تدریس در کمبریج انجامید که سرافا پذیرفت و بعد از آن در سال ۱۹۲۷در کالیاری به‌عنوان استاد
اقتصاد منصوب شد.
تاثیر این مقاله از این حد هم فراتر رفت و بحث‌هایی در مورد ماهیت بنگاه تجاری با نوشته سرافا بین اندیشمندان شروع شد.
سرافا از ۱۹۲۷چند سال به تدریس نظریه پیشرفته ارزش پرداخت، اما در۱۹۳۰ به تقاضای خودش آن‌را متوقف کرد و در عوض به پیشنهاد کینز مسئول کتابخانه مارشال و مدیر دانشجویان پژوهشگر شد. او در۱۹۳۰ کار روی "ویرایش مجموعه آثار ریکاردو" در ده جلد را شروع کرد که با همکاری
موریس داب در فاصله سال
های ۱۹۵۱و ۱۹۵۵ انتشار یافت و نمایه کلی آن در ۱۹۷۳ منتشر شد. در ۱۹۶۰، بر اساس کاری که در دهه ۱۹۲۰ شروع شده بود، سرافا "
تولید کالاها به وسیله کالاها" را منتشر کرد که پیش‌درآمدی بر نقد نظریه اقتصادی بود. سرافا در صدد برآمد با استفاده از تکنیک
های جدید تحلیل، جنبه‌هایی از
اقتصاد کلاسیک را نوسازی و از آن اعاده حیثیت کند. وی سرانجام در سال ۱۹۸۳ درگذشت.
نظام اقتصادی در عصر
آلفرد مارشال (Alfred Marshall: ۱۸۴۲-۱۹۲۴) مبتنی بر بازار رقابت کامل و تعادل رقابتی و بازدهی افزایش
تولید بود. از آنجایی که
بازار، شکل کنونی خود را نداشت، ظرفیت
تولیدی محدود بود؛ به‌طوری‌که عرضه هر
تولیدکننده در مقایسه با کل
صنعت بسیار ناچیز بود. ولی وضعیت اقتصادی بدین منوال ادامه نیافت؛ زیرا بنگاه
های تولیدی که به‌صورت واحدهای کوچک اقتصادی فعالیت می‌کردند، رفته‌رفته درهم آمیخته شدند و از ترکیب آنها شرکت
های کوچک به‌وجود آمد. با پیشرفت فنّی که در اواخر قرن نوزدهم حاصل شد، این شرکت‌ها به‌تدریج در همدیگر ادغام شدند و در نتیجه شرکت
های بزرگ صنعتی به صحنه‌ی اقتصادی پا نهادند. قوانین
عرضه و
تقاضا در بازار به‌هم خورد و نیروهای بزرگ تولیدکننده و مصرف‌کننده عرضه و تقاضا را در انحصار خود درآوردند. به این ترتیب این تحولات موجب شد که علمای اقتصاد به فکر تجدید نظر در اصول اقتصادی مارشال بیفتند و قوانین جدیدی را در جهت عملکرد خردی اقتصاد طرح کنند. این تحولات از دو جهت قابل بررسی است.
این تحولات با مقاله سرافا شروع شد. وی در این مقاله قوانین بازده که توسط اقتصاددانان کلاسیک مطرح شد، و توسط مارشال مورد مطالعه قرار گرفت، اثبات نمود که باید در شرایط رقابت ناقص بررسی شود. دومین تحولات خردی اقتصاد بعد از مارشال با آثار اقتصاددانانی مانند
ویلفرد پارتو در مورد نظریه رفتار مصرف‌کننده و منحنی
های بی‌تفاوتی شروع و گسترش یافت و توسط فرنسیس اجورث به
علم اقتصاد اضافه شد. سپس توسط
هیکس (John R. Hicks: ۱۹۰۴-۱۹۸۹) به‌صورت هندسی بیان شد و
ساموئلسون (Paul A. Samuelson)
متولد ۱۹۱۵ نیز تحت نظریه رجحان موکد، به روش دیگری آن‌را بیان نمود.
سرافا به لحاظی ادامه دهنده راه ریکاردو و مدون‌کننده اندیشه
های وی است. ولی به نتایجی متفاوت از ریکاردو می‌رسد و از این جهت، حامی نظر فرا کینزیان و مدافع آنان می‌گردد و هم نقدی کارساز بر اندیشه
های مارشال وارد می‌نماید.
ریکاردو در تحلیل
های خود گندم را کالای پایه می‌گیرد که هم کالای
تولیدی (بذر) است و هم کالای مصرفی؛ ولی سرافا با گذار از یک مدل یک کالایی به یک مدل چند کالایی، نتایج تحلیل را تغییر می‌دهد، مضافا به اینکه مزد حقیقی برای شرایط تکنیکی تعیین نمی‌شود.
مارشال، عرضه هر بنگاه را مستقل از عرضه دیگر بنگاه‌ها می‌دانست، ولی سرافا نشان داد که وضعیت
تولید هر بنگاه روی بنگاه رقیب خود اثر می‌گذارد. او برخلاف مارشال نشان داد که با توجه به وجود بنگاه
های با رفتار بازدهی به مقیاس کاهشی و افزایشی، دیگر جایی برای رقابت کامل باقی نمی‌ماند و انحصارات کامل یا چندگانه در اقتصاد ظهور پیدا می‌کنند.
اندیشه
های اقتصادی سرافا بدین شرح هست:
سرافا نسبت به نظریه رقابت کامل
انتقاد داشته و بیان می‌دارد که، ممکن است هزینه واحد یک بنگاه، هنگام گسترش فروش و
تولید (مثلا به‌خاطر آن‌که هزینه‌ها بین واحد
های بیشتری از محصول
توزیع گردد.)، کاهش یابد. اما در این صورت، رقابت کامل بی‌معنا خواهد بود، چون با بزرگ شدن بنگاه (و نه کوچک شدن آن در فرض رقابت)، کارآیی بالا می‌رود و هزینه‌ها کاهش می‌یابد. این امر به انحصار دامن می‌زند؛ زیرا دیگر منحنی تقاضا مانند رقابت کامل حالت افقی نخواهد داشت و بنگاه با کاهش فروش و
تولید می‌تواند
قیمت بیشتری بر بازار حاکم سازد.
چمبرلین (Edward H. Chamberlin: ۱۸۹۹-۱۹۶۷) و
رابینسون با توجه به مبنای مطالعات سرافا به تدوین نظریه
های رقابت انحصاری (چمبرلین) و رقابت ناقص (جون رابینسون) مبادرت نمودند. اصولا در دنیای نئوکلاسیک تنها بازار
های رقابت کامل و انحصار کامل شناخته شده بودند؛ ولی زمینه جدید ایجادشده توسط سرافا، فضا را برای طرح نظریه سوم فراهم ساخت.
حرکت کردن از تحلیل ارزش رقابتی و نزدیک‌تر کردن آن به تحلیل
انحصارگرایی و جدا شدن از چارچوب رقابت کامل، دو مزیت بارزی داشت: اول، چنین نظریه‌ای می‌توانست این واقعیت مورد مطالعه را توضیح دهد که تک‌تک
تولید‌کنندگان می‌توانند به هزینه
های نزولی (بازده فزاینده) در دامنه ستانده‌ی مرتبط دسترسی داشته باشند و دوم، هریک از از
تولید‌گنندگان اغلب می‌توانستند با صرف مخارج بازاریابی، تبلیغ و دیگر هزینه
های فروش تا حدود زیادی بر بازار فردی تاثیر بگذارند.
سرافا عقیده دارد که برای استحکام نظریه مارشال در مورد رقابت کامل، شرط بازدهی مقیاس ثابت ضروری است. بازدهی به مقیاس، رابطه تغییر داده‌ها و ستانده‌ها در
تولید را نشان می‌دهد. مثلا اگر نهاده‌ها دو برابر شوند و ستانده‌ها نیز دو برابر شوند، بازدهی به مقیاس ثابت محقق می‌شوند. اگر نهاده‌ها دو برابر، ولی ستانده‌ها بیش از دو برابر و یا کمتر از دو برابر شوند، بازدهی به مقیاس افزایش و یا کاهشی (به ترتیب) حاصل خواهد شد.
وی تاکید می‌کرد که هم‌زمان و هم تعریف یک صنعت بر بازدهی تاثیر می‌گذارد. هرچه معنای صنعت (مثلا کشاورزی یا صنعت اهن) گسترده‌تر باشد، بیشتر محتمل است که نیروهای موثر بر بازده
های کاهنده (نزولی) به سلطه یافتن تمایل داشته باشند؛ تعریف دقیق صنعت مانند میوه یا میخ فضای بیشتری را برای نیروهای موثر بر بازده
های فزاینده (صعودی) باقی می‌گذارد؛ هرچه مدت زمانی که برای تعدیل‌ها در نظر گرفته می‌شود کوتاه‌تر باشد، احتمال بازده
های نزولی بیشتر می‌شود و هر چه مدت زمان چنین تعدیل‌هایی طولانی‌تر باشد، احتمال بازده
های فزاینده بیشتر است.
سرافا مدلی می‌سازد که در آن مدل، هر
تولید، به متوسط کالای مرکبی که از کالاهای پایه‌ای در
تولید هر شیء به‌کار می‌رود، به‌طور فنی مرتبط است؛ چنانچه فرض کنیم مزدها و نرخ
های سود یکسان باشند، می‌توان از معادلات چشم‌پوشی کرد. در آن صورت
قیمت
های عوامل
تولید و
قیمت
های کالاها نمی‌توانند در آن واحد، تعیین‌شده باشند و این در واقع رد تحلیل نئوکلاسیک‌ها است و سرافا می‌خواست با مدل ارائه‌شده خود نشان دهد که تئوری توزیع کلاسیک
های جدید مبتنی بر بارآوری (بهره‌وری) نهایی معنی‌دار نیست.
سرافا با زیر سؤال بردن نظریه ارزش نئوکلاسیک‌ها برای تدون نظریه
های جدید در این رابطه تلاش کرد. او معتقد بود که نظریه ارزش و توزیع نئوکلاسیک‌ها حالت "دور" دارد؛ زیرا با فرض بهره‌وری نهایی آغاز می‌شود؛ توزیع نیز بر همان اساس بود. برعکس نئوکلاسیک‌ها که
ارزش و
قیمت نسبی را زاینده فرایند درون‌زای بهره‌وری نهایی و مطلوبیت نهایی می‌دانند، سرافا معتقد است که عوامل خارج از الگو،
قیمت
های نسبی و
سود و دستمزد را تعیین می‌کنند. او با فرض
تکنولوژی موجود و تعیین دستمزد حقیقی مورد نیاز برای زندگی کارگران، به استخراج
قیمت
های نسبی می‌پرداخت. به‌بیان دیگر، دیدگاه وی بیشتر شبیه کلاسیک‌ها بود نه نئوکلاسیک‌ها.
آن‌چه سرافا را نگران می‌کرد، این واقعیت بود که منحنی
های عرضه مبتنی بر قوانین بازده، اغلب با تحلیل تعادل خاص (جزئی) تحت شرایط رقابتی جور درنمی‌آید. مثلا اگر در افزایش ستانده صنعتی خاص، نیروها نه تنها بر هزینه
های تمام‌شده آن صنعت، بلکه بر هزینه
های تمام‌شده دیگر صنایع هم به‌کار گرفته می‌شدند، شرایط برای تعادل جزئی
نقض می‌شد و تعیین ارزش معمولی عرضه و تقاضا بی‌نتیجه می‌ماند. همچنین صرفهجویی
های بیرونی مقیاس در اصطلاح مارشال به‌وضوح با
تحلیل تعادل جزئی ناهماهنگ بود. به‌علاوه موارد کاهش در هزینه تمام‌شده از
تولید افزایش یافته مرتبط با صرفهجویی
های درونی و یا با بخش گسترده‌تر هزینه
های عمومی ثابت، برحسب شرایط رقابتی سازگار نبود. از این‌رو سرافا، در صدد حل این
تناقص برآمده و معتقد بود که صرفهجویی
های بیرونی از منظر بنگاه اقتصادی و درونی از منظر صنعت، نه شرایط رقابتی را نقض می‌کرد و نه از شرایط تعادل جزئی عدول می‌کرد.
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «پیرو سرافا»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۱۱/۱۱.
