وَجْب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَجْب (به فتح واو و سکون جیم)،
وُجُوب (به ضم واو و جیم) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ثبوت و
وَجَب،
وَجيب به معناى
اضطراب قلب است. مواردى از این ماده چند بار در
نهج البلاغه آمده است.
وَجْب،
وُجُوب به معنای ثبوت آمده است.
واجبات را به علت ثابت‌العمل بودن
واجب گفته‌اند، و نيز
وجوب به معنى
سقوط است گويند: «
وجب الحائط: سقط»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
حکمت ۲۲۴ فرموده:
«وَ بِاحْتِمَالِ الْمُؤَنِ یَجِبُ السُّؤْدَدُ» «با بر عهده گرفتن مؤنه و مخارج مردم، آقائى حتمى و ثابت مى‌شود.»
(شرح‌های خطبه:
)
استيجاب به معنى استحقاق و سزاوار بودن است نظير:
«وَ اِسْتَوْجَبَ ثَوَابَ مَا نَوَى مِنْ صَالِحِ عَمَلِهِ»«مستحق
ثواب نیّت خود شد.»
(شرح‌های خطبه:
)
وَجَب،
وَجيب به معنى
اضطراب قلب نيز آمده است. مثل:
«وَ تَجِبُ الْقُلُوبُ مِنْ مَخَافَتِهِ»(...چهره‌ها در برابر عظمتش خاضع و قلب‌ها از هيبتش مضطربند!)
(شرح‌های خطبه:
)
مواردى از این ماده چند بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «وجب»، ج۲، ص۱۱۲۱.
