ولید بن یزید اموی (مقاله‌دوم)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ولید بن یزید اموی (
۹۰-
۱۲۶ق)، از ملوک
دولت مروانی و فردی نادان، بی خرد و گستاخ بود.
وی در مدت خلافت خویش به
لهو و
لعب،
شرب خمر و گفتن اشعار لهوی و
غنا مشغول و به
کفر و
الحاد شهرت داشت..
ابوالعباس ولید
بن یزید بن عبدالملک
بن مروان اموی دمشقی، به سال ۹۰ق در
دمشق متولد شد. زمان تولدش را به اختلاف آورده‌اند. او از ملوک دولت مروانی در
شام بود که در کودکی پدرش را از دست داد و چون سن کمی داشت به ولایتعهدی عموی خویش
هشام در سال
۱۲۵ق برگزیده شد و پس از وی به خلافت رسید.
او فردی نادان، بی خرد و گستاخ بود و در تمام مدت کوتاه خلافت خویش به لهو و لعب، شرب
خمر و گفتن اشعار لهوی و غنا مشغول بود
و با اشعار خود
دین و
قرآن را
مسخره می‌کرد
تا حدی که به کفر و الحاد شهرت یافته بود،
چنان‌که در سفری که به
حج رفت قصد داشت بر فراز بام
کعبه شراب بنوشد که با اعتراض مسلمانان رو به رو شد و از قصدش صرف‌نظر کرد.
مجموعه اشعاری که از وی به جا مانده، حدود ۴۲۸ بیت می‌باشد که توسط جابر ییلی جمع‌آوری شده و به چاپ رسیده است.
ولید پس از پانزده ماه خلافت به سال ۱۲۶ق
به دست مسلمانان در منطقه بخراء، ناحیه‌ای اطراف حجاز به قتل رسید و سرش را جدا کردند و برای
یزید بن ولید به دمشق فرستادند.
(دیگر منابع:
)
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «ولید اموی»، ج۱، ص۸۱۲.
