« اشمام » در لغت یعنی بوییدن، و در اصطلاح تجوید ، از کیفیات وقف است. این وقف همان وقف اسکان است؛ یعنی حرف متحرک آخر، هنگام وقف، ساکن می‌شود؛ ولی هنگام تلفظ، لب‌ها بدون صوت غنچه می‌شوند. (به حالت ضمه درمی آیند).
رَوم و اشمام به هم شباهت دارند؛ ولی از بعضی نظرها متفاوتند؛ مثلاً «رَوم» به حروف آخر کلمه اختصاص دارد و هنگام وقف بر آن‌ها است؛ ولی اشمام وسط کلمه نیز جاری می‌شود؛ مانند: «... لاَ تَاْمَنَّا...» .
