وطن (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَطْن (به فتح واو و سکون طاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای اقامت است.
جمع آن
مَواطِن (به فتح میم) به معناى محلى است كه انسان براى اقامت دائمى يا موقت انتخاب مى‌كند.
این واژه فقط یک‌بار در
قرآن کریم ذکر شده است.
وَطْن (بر وزن فلس) به معنای اقامت و محل اقامت انسان است.
«
وَطْن» چنان‌که در
قاموس و
اقرب آمده به معنای اقامت است.
«وَطَنَ بالمکان وَطْناً: اقام» وَطَن محل اقامت انسان و مقرّ انسان، و هر مکانی که انسان برای کاری در آن مانده است جمع آن
مواطن می‌باشد.
به موردی از
وَطْن که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(لَقَدْ نَصَرَکُمُ اللَّهُ فِی مَواطِنَ کَثِیرَةٍ وَ یَوْمَ حُنَیْنٍ) «
خداوند شما را در بسیاری از مواضع مخصوصا در روز حنین (
جنگ حنین) یاری کرد.»
مراد از
مواطن مشاهد و مواقف جنگ‌ها است.
در
سفینة البحار درباره «
وطن» می‌نویسد:
حر عاملی در مقدّمه کتاب
امل الآمل نوشته: خواستیم اوّل حالات علماء
جبل عامل را بنویسیم زیرا روایت شده:
«حُبُ الْوَطَنِ مِنَ الْاِیمَانِ.»
این لفظ فقط یک‌بار در
قرآن مجید ذکر شده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «وطن»، ج۷، ص۲۲۶.
