ورود (اصول)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خروج حقیقی یک
شیء از
موضوع یک
حکم به واسطه
ورود دلیل شرعی را ورود گویند. این بحث در
اصول فقه کاربرد دارد.
ورود، به معنای
خروج حقیقی یک شیء از
موضوع حکم دیگر است، که منشأ این
خروج،
تعبد شرعی می‌باشد، مثل:
خروج حقیقی وجوب غسل جمعه از موضوع
قبح عقاب بلا بیان، زمانی که وجوب آن به سبب تعبد شرعی، به
خبر ثقه ثابت شده باشد، زیرا بعد از این که خبر ثقه از طریق تعبد شرعی در حق
مکلف حجت شد، مضمون آن برای وی بیان محسوب می‌شود.
اگر چه ورود و
تخصص در نتیجه با هم مشترک هستند؛ یعنی
خروج هر دو از موضوع، به صورت
حقیقی است، ولی فرق آن دو در این است که در ورود، این
خروج،
تعبدی و به دلیل شرعی، و در تخصص،
تکوینی است.
مبتکر این اصطلاح در
علم اصول مرحوم «شیخ انصاری» است.
بعضی از
اصولیون دلیل وارد را دو قسم دانسته اند؛ به این بیان که گاهی
دلیل وارد، رافع موضوع دلیل مورود، و گاهی مُثبِت موضوع برای دلیل مورود است. مثال برای قسم دوم: دلیل
جواز فتوا دادن با استناد به حجّت، و دلیل
حجیّت، و دلیل حجیّت خبر ثقه، که دلیل دوم بر دلیل اول وارد است و فرد دیگری را برای موضوع دلیل اوّل اثبات می‌کند.
فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوين توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامي، برگرفته از مقاله «ورود».
