واهِیَة (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
واهِیَة:
(يَوْمَئِذٍ وَاهِيَةٌ) واهِیَة: مؤنث
«واهى» به معناى «سست و بى‌پايه» است.
از ماده
«وهى» است و به چيزى گفته مى‌شود كه شكاف برداشته، سست شده و در حال پاشيدن و فروريختن است.
در روز
رستاخیز نه تنها زمين و كوه‌ها متلاشى مى‌شوند، بلكه «
آسمان‌ها نيز از هم مى‌شكافند و سست و نااستوار مى‌شوند»، كرات عظيم آسمانى از اين حادثه هولناک بركنار نمى‌مانند، آن‌ها نيز شكافته، پراكنده و متلاشى خواهند شد و با آن صلابت و استحكامى كه دارند، آن‌چنان سست مى‌شوند كه به گفته قرآن در
آیه ۳۷
سوره الرحمن «آسمان از هم شكافته و همانند روغن مذاب گلگون مى‌شود.»
و به تعبير ديگر،
زمین و آسمان كنونى ويران مى‌شوند و بر ويرانه‌هاى آن‌ها جهانى نو برپا مى‌شود كه از جهان كنونى برتر و بالاتر و كامل‌تر است.
كلمه
«واهية» فقط يک‌بار در قرآن به كار رفته است.
به موردی از کاربرد
واهِیَة در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ انشَقَّتِ السَّمَاء فَهِيَ يَوْمَئِذٍ وَاهِيَةٌ) (و آسمان از هم مى‌شكافد و آن‌گاه سست مى‌گردد و فرو مى‌ريزد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه انشقاق در هر چيز استعمال شود معناى جدا شدن قسمتى از آن را مى‌دهد و كلمه واهيه از ماده
وهى است، كه به معناى ضعف. به قولى به معناى پاره شدن چرم و جامه و امثال آن است.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «
واهِیَة»، ج۴، ص۷۵۰.
