هیجان (روان‌شناسی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
یکی از مباحث مطرح در
روان‌شناسی، بحث
هیجان است. اصطلاح
هیجان از ریشه لاتین Emovere به معنی حرکت، تحریک و حالت تنش مشتق شده است.
هیجان در زبان متداول با
شور،
احساس،
انفعال و
عاطفه معادل است.
در حال حاضر دو نوع کاربرد برای واژه
هیجان وجود دارد:
۱ـ اصطلاحی پوششی برای تعداد نامعینی از حالات ذهنی. این همان معنایی است که ضمن صحبت از
عشق،
ترس و
نفرت مورد نظر است.
۲ـ برچسبی برای زمینه‌ای از تحقیقات علمی که به بررسی عوامل محیطی، فیزیولوژیکی و شناختی این تجربیات ذهنی می‌پردازد.
علاوه بر این کاربردها، اصطلاح
هیجان مفاهیم ضمنی دیگری نیز دارد:
حالات
هیجانی به طور طبیعی، حاد تلقی می‌شوند و این حالات، تجارب ذهنی هستند که با
احساسات تفاوت داشته و از نظر رفتاری با آشفتگی و
اضطراب همراه هستند.
هیجان، حالت پیچیده روان‌شناختی است که شامل سه مولفه مجزا می‌باشد:
تجربه ذهنی، پاسخ
هیجانی و رفتار آشکار حاصل از این تجربه. بر اساس مولفه
های موجود،
هیجان
های اصلی شامل ترس،
تعجب،
خشم،
نفرت،
ناراحتی و
شادی می‌باشند و نوع دیگر
هیجان،
هیجان‌های مرکب هستند که
ترکیبی از
هیجانات اصلی می‌باشند.
هر
هیجان شامل شناخت‌ها، اعمال و احساسات می‌باشد و تمامی
هیجانات این مراحل را طی می‌کنند.
۱ـ احساس درون‌ذهنی
۲ـ تحریک دستگاه خودکار
۳ـ ارزیابی شناختی از موقعیت
۴ـ ابراز
هیجان۵ـ واکنش عمومی
۶ـ گرایش عملی که مقدار
هیجانی که از احساسی ناشی می‌شود و به صورت رفتار خاصی بروز می‌کند به تجربه فرد بستگی دارد.
مهم‌ترین چیزی که تاکنون درباره
هیجان گفته شده این است که، تا وقتی کسی
هیجان را تعریف نکرده فکر می‌کند معنای آن را می‌داند.
دانشمندان فراوانی درباره
هیجان تحقیق کرده‌اند.
ویلیام جیمز، اولین محققی است که برای
هیجان یک الگوی فیزیولوژیکی ارایه داد و
چارلز داروین یکی از اولین دانشمندانی بود که
هیجان را به طور سیستماتیک مطالعه کرد.
هدف او از نشان دادن
هیجان در میان انسان‌ها، شاهدی برای نظریه تکامل‌اش بود. او در سال ۱۸۷۲ کتاب خود را با عنوان "ابراز
هیجان در انسان‌ها و حیوانات" منتشر کرد.
همگانی بودن حالت
های چهره هنگام ابراز
هیجان، تاییدی برای ادعای داروین مبنی بر ذاتی بودن واکنش‌ها و داشتن تاریخچه تکاملی برای
هیجان‌ها می‌باشد.
چندین نظریه درباره
هیجان ارائه شده است:
بر طبق نظریه جیمز – لانگه (theory James Lange)،
هیجان‌هایی که احساس می‌شوند، ادراک دگرگونی
های بدنی است. طبق این نظریه چیزی که ما به صورت
هیجان تجربه می‌کنیم برچسبی است که به پاسخ
های خودمان می‌زنیم. برای مثال، چون می‌گریزیم پس می‌ترسیم.
در نظریه شاختر ـ سینگر (Schachter – Singer)،
هیجانی که احساس می‌کنیم تعبیر و تفسیر ما از حالت
های برانگیختگی است.
طبق نظر
ریچارد لازاروس (Lazarus)،
هیجان نتیجه ارزیابی اطلاعات از موقعیت محیطی و از درون بدن است.
واتسون اظهار داشت که فقط سه
هیجان اساسی وجود دارد که ذاتی بوده و توسط محرک
های ویژه بروز می‌کند که عبارتند از: ترس، خشم و عشق.
ترس: از پاسخ ذاتی فرد به صدای بلند و یا از دست دادن حمایت به وجود می‌آید.
خشم: از ایجاد مانع در برابر حرکات و اعمال فرد به وجود می‌آید.
عشق: از نوازش و دلجویی به وجود می‌آید.
و سایر
هیجان‌ها از طریق
شرطی‌شدن و
یادگیری به وجود می‌آید.
طبق نظریه بازخوراند، چهره حالت چهره باعث تجربه درون‌ذهنی
هیجان می‌شود.
تامکینز (Tomkins) معتقد است: حالت چهره یا مثبت است یا منفی. حالت چهره از همین طریق می‌تواند
هیجانات مثبت و منفی را از هم افتراق دهد.
اگر ما قابلیت تجربه کردن و ابراز کردن
هیجان‌ها را تکامل بخشیده‌ایم، پس
هیجان‌ها باید برای اجداد ما سازگارانه بوده و احتمالا برای ما نیز چنین باشند. به طور مثال، ترس به ما هشدار می‌دهد که از خطر بگریزیم، خشم برای حمله کردن به مهاجم هدایت می‌کند. وقتی نیاز به گرفتن تصمیمی فوری است
هیجان می‌تواند رهنمودی مفید در اختیار بگذارد. افرادی که شدیدا بی
هیجان هستند اغلب تصمیمات نامناسب می‌گیرند.
چند منطقه مغزی در
هیجان‌ها دخالت دارند. "بادامه" سریعا به محرک
های هیجانی پاسخ می‌دهد. بسیاری از دگرگونی
های بدنی که در
هیجان رخ می‌دهد، در نتیجه فعالیت بخشی از دستگاه عصبی خودمختار (Authomic Nervus) به وجود می‌آید.
سمپاتیک، بخشی از این سیستم، با آزاد کردن هورمون
های اپی‌نفرین و نوراپی‌نفرین در هنگام
هیجان در این تغییرات بدنی نقش مهمی ایفا می‌کند. به طور کلی نیم‌کره راست در ابراز و تشخیص
هیجان نقش دارد.
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «هیجان»، تاریخ بازیابی ۹۸/۰۱/۱۹.
