نَکْأ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَکْأ (به فتح نون و سکون کاف) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
پاره کردن است. این کلمه فقط یک بار در
نهج البلاغه آمده است.
نَکْأ:
به معنای پاره کردن است.
«نكَاَ القرحةَ نَكْاً» يعنى پوست زخم را قبل از التيام برداشت و پاره كرد.
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) درباره شديد التاثير و منقلب بودن
انسان می‌فرمايد:
«وَ النّاسُ مَنْقوُصُونَ مَدْخُولُونَ إِلاَّ مَنْ عَصَمَ الله.... وَ يَكادُ أَصْلَبُهُمْ عُوداً تَنْكَؤُهُ اللَّحْظَةُ، وَ تَسْتَحِيلُهُ الْكَلِمَةُ الْوَاحِدَةُ.» «أَصْلَبُهُمْ عُوداً» يعنى محكم‌تر است در
دین. «يعنى: انسان‌ها مريض القلب و در معرض انقلاب و عوض شدن هستند، محكم‌ترين آنها در دين نزديک است كه يک نگاه با ميل زخم او را منفجر (و قلبش را عوض) كند و يک كلمه سخن او را از حالى به حالى متحوّل نمايد.»
(شرح‌های حکمت:
)
این کلمه فقط یک بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «نکأ»، ج۲، ص۱۰۶۳.
