نَدْح (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَدْح و
نُدْح (به فتح و ضم نون و سکون دال و حاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای کثرت و وسعت است. این واژه دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
نَدْح (مثل عقل و قفل)
به معنای کثرت و وسعت و
ندحه (به ضمّ و فتح اول) به معنای زمین وسیع است.
در اینجا به مواردی از کاربرد این واژه در
نهج البلاغه اشاره می کنیم:
امام علی (علیه‌السلام) به
مالک اشتر می‌نویسد:
«و لا تندمنّ علی عفو و لا تبجحنّ بعقوبة و لا تسرعنّ الی بادرة وجدت منها مندوحة» «بر هیچ
عفوی پشیمان مباش و بر هیچ
عقوبتی شادی مکن و بر هیچ حدّتی و فشاری روی میاور، در صورتی که راه خلاصی در پیش داری».
(شرح‌های نامه:
)
ایشان درباره سؤال از خدا فرموده:
«یسئلون من لا تضیق لدیه المنادح و لا یخیب علیه الراغبون» «سؤال می‌کنند از خدائی که پهنه‌های بخشش بر او تنگ نیست، و رغبت کنندگان از او نومید نمی‌شوند».
(شرح‌های خطبه:
) منادح جمع مندوحه به معنی زمین وسیع است گوئی منظور از آن وسعت بذل و بخشش است.
از این واژه دو مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ندب»، ج۲، ص۱۰۲۲.
