نَخَر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَخَر (به فتح نون و خاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای پوسیدن و
نَخِرَه (مثل عمده) به معنای سوراخ بینی و جلو بینی است. این واژه سه بار در
نهج البلاغه آمده است.
نَخَر (مثل شرف) به معنای پوسیدن آمده است.
نَخِرَه (مثل عمده) به معنای سوراخ بینی و جلو بینی است.
امام علی (علیه‌السلام) درباره اموات فرموده:
«وَصَارَتِ الاَْجْسَادُ شَحِبَةً بَعْدَ بَضَّتِهَا، وَالْعِظَامُ نَخِرَةً بَعْدَ قُوَّتِهَا» «بدن‌ها نزار گردیدند بعد از پر گوشت بودن، و استخوان‌ها پوسیده گشتند، بعد از سخت بودن.»
(شرح‌های خطبه:
)
نخره جمع
نخر (مثل کتف) است.
درباره رفتار دنیا با مردم فرموده:
«وَضَعْضَعَتْهُمْ بِالنَّوَائِبِ، وَعَفَّرَتْهُمْ لِلْمَنَاخِرَ، وَوَطِئَتْهُمْ بَالْمَنَاسِمِ» «
دنیا آنها را با حوادث ناگوار ذلیل گردانید و بر روی بینی‌ها به خاکشان انداخت و با سم‌های خود آنها را کوبید.»
(شرح‌های خطبه:
)
«وَدَقّاً لِمَناخِرِكُمْ» «برای کوبیدن و خاک مالیدن بینی‌های شما.»
(شرح‌های خطبه:
)
واژه
نخر سه بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «نخر»، ج۲، ص۱۰۲۰.
