نَمْر (به ) از واژگان نهج البلاغه به معنای پلنگ است. از مشتقات این کلمه در نهج البلاغه، تَنَمَّر به معنای تكبّر، تشبه به پلنگ و بدخلقى است. این کلمه فقط یک بار در نهج البلاغه آمده است.
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) به ابن عباس كه فرماندار بصره بود مى‌نويسد: «وَ قَدْ بَلَغَنِي تَنَمُّرُكَ لِبَنِي تَمِيم، وَ غِلْظَتُكَ عَلَيْهِمْ، ... وَ إِنَّ لَهُمْ بِنا رَحِماً ماسَّةً، وَ قَرابَةً خاصَّةً»
يعنى «خبردار شدم بدخلقى و خشونت تو را بر بنی‌تمیم، آنها نسبت به ما بنی‌هاشم قرابت چسبنده و مخصوص دارند، گويند ميان بنى‌تميم و بنى‌هاشم مواصلتى بوده و يا نسل آنها در گذشته به قريش مى‌رسيده است.»
