نَفْی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَفْی (به فتح نون و سکون فاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای كنار كردن، دفع كردن و زايل كردن است.
مواردى از این کلمه در
نهج البلاغه آمده است.
نَفْی:
به معنای كنار كردن، دفع كردن و زايل كردن است.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) درباره
حجّ و
عمره فرموده:
«وَ حَجُّ الْبَيْتِ وَ اعْتَِمارُهُ فإِنَّهُما يَنْفِيانِ الْفَقْرَ وَ يَرْحَضانِ الذَّنْبَ» «و حج
بیت الله و عمره آن
فقر را زايل مى‌كنند و
گناه را از بين مى‌برند»
(شرح‌های خطبه:
)
حضرت درباره زمان بعد از خودش فرموده:
«فالْكِتابُ يَوْمَئِذ وَ أَهْلُهُ مَنْفِيّانِ طَرِيَدانِ.» «
قرآن و اهل قرآن در آن روز رانده شده و كنار شده‌اند.»
(شرح‌های خطبه:
)
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
حق تعالی فرموده:
«وَ كَمالُ الاِْخْلاصِ لَهُ نَفْيُ الصِّفاتِ عَنْهُ.» «منظور صفات زائد بر ذات است نه صفات ذات كه متحد با ذات و عين ذات حق تعالى است.»
(شرح‌های خطبه:
)
مواردى از این کلمه در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «نفی»، ج۲، ص۱۰۵۸.
