ندو (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَدو (به فتح نون) از
واژگان قرآن کریم به معنای جمع شدن و همچنین مجلس و محلّ اجتماع است.
نَدو جمع شدن. «نَدَا القوم نَدْواً: اجتمعوا». نَادِی
اسم فاعل است و نیز به معنی مجلس و محلّ اجتماع باشد
(وَ تَاْتُونَ فِی نادِیکُمُ الْمُنْکَرَ) (و در مركز اجتماعتان اعمال ناپسند انجام مى‌دهيد)
آن سخن
لوط (علیه‌السّلام) است به قومش یعنی کار زشت (
لواط) را در محلّ اجتماع مردم و پیش چشم عموم مرتکب می‌شوید. گفته‌اند: تا اجتماع هست نادی خوانده می‌شود.
(فَلْیَدْعُ نادِیَهُ• سَنَدْعُ الزَّبانِیَةَ)(سپس يارانش را صدا زند تا ياريش كنند• ما هم بزودى مأموران
دوزخ را صدا مى‌زنيم تا او را به دوزخ افكنند) در
مجمع فرموده: نادی مجلس اهل نادی است و در اثر کثرت استعمال هر مجلس را نادی گفته‌اند.
ظاهرا مراد از نادی در آیه اهل مجلس است یعنی: آن شخص اهل مجلس و یاران خویش را به یاری بخواند ما هم زبانیه و ماموران آتش را می‌خوانیم.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «ندو»، ج۷، ص۴۰.
