نَحْس (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَحْس (به فتح نون و سکون حاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای شوم و شومی است. این واژه فقط یک بار در
نهج البلاغه آمده است.
نَحْس به معنای شوم و شومی آمده است. مصدر و اسم هر دو آمده است.
امام علی (علیه‌السلام) درباره
آسمان فرموده:
«وَأَجْرَاها عَلَى أَذْلاَلِ تَسْخِيرِهَا مِنْ ثَبَاتِ ثَابِتِهَا، وَمَسِيرِ سَائِرِهَا، وهُبُوطِهَا وَصُعُودِهَا، وَنُحُوسِهَا وَسُعُودِهَا.» «و جاری کرد و راه انداخت اجرام آسمانی را بر راه‌های رام شدن از ثبات ثابت آنها و از حرکت متحرک آنها و پائین آمدن و بالا رفتن آنها و شومی و سعود آنها.»
(شرح‌های خطبه:
)
محمد عبده سعود را آبادی ستارگان و نحوست را بائر بودن و غیر آباد بودن معنی کرده است یعنی بعضی از آنها آباد است مثل
زمین، و بعضی خراب و باثیر است مثل کره،
ماه. این معنی به نظر نگارنده صحیح است.
واژه نحس فقط یک بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «نحس»، ج۲، ص۱۰۱۸.
