نَجْد (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَجْد (به فتح نون و سکون جیم) از
واژگان قرآن کریم به معنای بلندی و محل مرتفع است.
این واژه یک بار در قرآن به کار رفته است.
نَجْد به معنای بلندی و محل مرتفع است.
به موردی از
نَجْد که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ هَدَیْناهُ النَّجْدَیْنِ) (و او را به راه خير و شر
هدایت كرديم.)
نَجْد به معنی بلندی و محل مرتفع است. در
مجمع البیان فرموده اصل نجد به معنی علوّ است و سرزمین نجد را از آن نجد گفته‌اند که نسبت به پستی
تهامه مرتفع است و هر زمین مرتفع را نجد گویند و جمع آن نُجُود است.
مراد از نجدین در آیه راه
خیر و
شر و
حق و
باطل است که از لحاظ ظهور و آشکار بودن به دو مکان مرتفع تشبیه شده‌اند در اقرب الموارد آمده: «نَجَدَ الامر نُجودا: وضح و استبان» یعنی ما انسان را به دو راه روشن خیر و شر
هدایت کردیم مثل
(اِنَّا هَدَیْناهُ السَّبِیلَ اِمَّا شاکِراً وَ اِمَّا کَفُوراً) (ما راه را به او نشان داديم، خواه شاكر باشد و پذيرا گردد يا ناسپاس.)
به موردی که در
نهج البلاغه به کار رفته است، اشاره می شود:
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) درباره
انسان با بصیرت فرموده:
«وَ یَعْرِفُ غَوْرَهُ وَ نَجْدَهُ» پستی و بلندی خود را می‌داند یعنی به باطن و ظاهر کارش بینا است.
این لفظ تنها یک بار در قرآن مجید آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «نجد»، ج۷، ص۱۴.
