نجد (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَجْد (به فتح نون و سکون جیم) از
واژگان قرآن کریم به معنای بلندی و محل مرتفع که یک بار در قرآن به کار رفته است.
نَجْد (وَ هَدَیْناهُ النَّجْدَیْنِ) (و او را به راه خير و شر هدايت كرديم)
نَجْد به معنی بلندی و محل مرتفع است در
مجمع البیان فرموده اصل نجد به معنی علوّ است و سرزمین نجد را از آن نجد گفته‌اند که نسبت به پستی
تهامه مرتفع است و هر زمین مرتفع را نجد گویند و جمع آن نُجُود است.
مراد از نجدین در آیه راه
خیر و
شر و
حق و
باطل است که از لحاظ ظهور و آشکار بودن به دو مکان مرتفع تشبیه شده‌اند در اقرب الموارد آمده:
«نَجَدَ الامر نُجودا: وضح و استبان» یعنی ما انسان را به دو راه روشن خیر و شر
هدایت کردیم مثل
(اِنَّا هَدَیْناهُ السَّبِیلَ اِمَّا شاکِراً وَ اِمَّا کَفُوراً):
(ما راه را به او نشان داديم، خواه شاكر باشد و پذيرا گردد يا ناسپاس).
در
نهج البلاغه خطبه ۱۵۲ درباره انسان با بصیرت فرموده:
«وَ یَعْرِفُ غَوْرَهُ وَ نَجْدَهُ».
پستی و بلندی خود را می‌داند یعنی به باطن و ظاهر کارش بینا است. این لفظ تنها یک بار در قرآن مجید آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «نجد»، ج۷، ص۱۴.
