ناله حضرت ام کلثوم در کربلا
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ناله حضرت ام کلثوم در کربلا از مباحث مرتبط به تاریخچه تاریخچه عزاداری برای
امام حسین (علیه‌السّلام) است. نخستین کسانی که در شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) به عزاداری پرداختند، اهل بیت آن
حضرت و
بنی‌هاشم بودند. این سوگواری‌ها که از نخستین لحظات شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) آغاز شد، تا بازگشت اسرا به
مدینه ادامه یافت و نقشی بی‌بدیل در حفظ و نشر پیام عاشورا ایفا کرد.
بر اساس گزارش منابع روایی و تاریخی،
اسب امام حسین (علیه‌السّلام) پس از شهادت ایشان، به پیکر مطهر آن
حضرت نزدیک می‌شود و یال و پیشانی خود را به خون ایشان آغشته می‌کند، سپس پا بر زمین می‌کوبد و به شدت شیهه می‌کشد. دختران
پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با شنیدن صدای شیهه اسب، از خیمه‌ها بیرون می‌آیند و با دیدن اسب بدون سوار، متوجه شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) می‌شوند.
ام کلثوم، دختر امام حسین (علیه‌السّلام) با پریشانی و ماتم، دست بر سر می‌گذارد و فریاد می‌زند: «وا محمّدا! این حسین است که در بیابان افتاده و عمامه و ردایش را برده‌اند».
«اقبَلَ فَرَسُ الحُسَینِ (علیه‌السّلام) حَتّی لَطَّخَ عُرفَهُ وناصِیَتَهُ بِدَمِ الحُسَینِ علیه السلام، وجَعَلَ یَرکُضُ ویَصهِلُ، فَسَمِعَت بَناتُ النَّبِیِّ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) صَهیلَهُ، فَخَرَجنَ فَاِذَا الفَرَسُ بِلا راکِبٍ، فَعَرَفنَ انَّ حُسَینا قَد قُتِلَ، وخَرَجَت اُمُّ کُلثومِ بِنتُ الحُسَینِ (علیه‌السّلام) واضِعَةً یَدَها عَلی رَاسِها، تَندُبُ وتَقولُ: وا مُحَمَّداه! هذَا الحُسَینُ بِالعَراءِ، قَد سُلِبَ العِمامَةَ وَالرِّداءَ.»«از
امام صادق (علیه‌السّلام) نقل است که: اسب حسین (علیه‌السّلام) به سمت ایشان رفت تا این که یال و پیشانی‌اش را به خون حسین (علیه‌السّلام) خون‌آلود کرد و پا بر زمین کوبید و شیهه سر داد. دختران پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، شیهه اسب را شنیدند و بیرون آمدند. ناگهان، اسبِ بی‌سوار را دیدند و فهمیدند که حسین (علیه‌السّلام) کشته شده است.
اُمّ کلثوم، دختر حسین (علیه‌السّلام) بیرون آمد، در حالی که دستش را بر روی سر گذاشته بود و صدا می‌زد: «وا محمّدا! این، حسین است که در بیابان افتاده و
عمامه و رَدایش را برده‌اند».»
• پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء، ج۲، ص۳۳۷.
