ناصیه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ناصيه (به فتح نون و یاء و کسر صاد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای موى پيشانى است، آن در اصل به معنى اتصال است كه موى پيشانى متصل به سر است. این کلمه مجموعا پنج بار در
نهج البلاغه آمده است.
ناصيه:
به معنای موى پيشانى است، آن در اصل به معنى اتصال است كه موى پيشانى متصل به سر است. در المنجد گويد: ناصيه جلو سر يا موى پيشانى است كه دراز شده است.
چنان‌كه
حضرت علی (علیه‌السلام) فرموده:
«بِيَدِكَ ناصِيَةُ كُلِّ دابَّة، وَ إِلَيْكَ مَصِيرُ كُلِّ نَسَمَة» مراد از آن تسلط است «موى پيشانى هر كس به دست توست يعنى به همه مسلّط و غالب هستى.»
(شرح‌های خطبه:
)
حضرت به
محمد بن ابی‌بکر مى‌نويسد:
«الْمَوْتُ مَعْقُودٌ بِنَواصِيكُمْ، وَ الدُّنْيا تُطْوَى مِنْ خَلْفِكُمْ» «مرگ به موهاى پيشانى شما گره خورده و دنيا از پس شما پيچيده مى‌شود.»
يعنى مرگ از شما دست بردار نيست. (شرح‌های نامه:
)
این کلمه مجموعا پنج بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ناصیه»، ج۲، ص۱۰۴۴.
