میرزا محمدابراهیم نصیری طوسی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
میرزا محمّدابراهیم نصیری طوسی، عالم،
محدّث، ادیب و منشی،
قرن یازده و دوازده هجری در
اصفهان بوده است.
میرزا محمّدابراهیم نصیری طوسی اصفهانی (متخلّص به منیر) بن زین‌العابدین بن عبدالحسین، عالم
محدّث، ادیب منشی، در سال ۱۰۵۱ق در
اصفهان متولّد، و در این شهر نزد علمای عالی قدری چون
علاّمه مجلسی تحصیل کرده، و سپس به مشاغل اداری روی آورده است. ابتدا وزیر استرآباد بوده، سپس تولیت آستان شاه صفی، وزارت
آذربایجان و استیفای ممالک را بر عهده داشته؛ ولی در اثر سعایت حاسدان از کار کنار گذاشته شده تا این که به منصب مجلس‌نویسی
شاه سلطان حسین صفوی منصوب شده است. وی تا حدود سال ۱۱۲۶ق در قید حیات بوده است.
آثار و تالیفات وی عبارت‌اند از:
۱. دستور شهریاران، در حوادث زمان سلطنت شاه سلطان حسین صفوی که به چاپ رسیده است؛
۲. جنگ، با مطالب تاریخی، ادبی منشآت و غیره.
۳. او خطّ نستعلیق را خوش می‌نوشته، و در خطّ نسخ نیز مهارت داشته است، و کتاب‌های
تلخیص الشّافی،
تفسیر الائمّه،
کشف الآیات را کتابت نموده است.
این ابیات از او است:
"ساقی توفیق کردست چون بزم آرای من ••• باده لعلی دهد از چشم خون پالای من"
"مطرب آه و فغان در نغمه ریزد زیر و بم ••• تا نوای غم زدایی سازد از آوای من"
"زهره چنگی می‌فرستد در زمین گردون پیر ••• تا کند کسب نشاطی از دل برنای من".
مهدوی، سید مصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۱۰۳.
