میرزا ایوب بهجت
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَهجَت ، میرزاایوب ،
شاعر فارسی سرای و
خوشنویس تاجیک اواخر سده دوازدهم است.
سال تولد و مرگش بدرستی معلوم نیست . پدرش مُشرِف اِسفره ای ،
شاعر و
خوشنویس ، بود. بهجت در مدرسة «خانِ» شهر خوقند
تحصیل کرد.
وی شاعر نامدار روزگار محمدعمرخان ، والی خوقند (۱۱۶۶ـ۱۲۰۱/ ۱۷۸۷ـ۱۸۲۲)، بود و از اعضای فعّال انجمن ادبی او به شمار می رفت.
والی خوقند خود به
فارسی و
ترکی شعر می سرود و «امیری » تخلّص می کرد، در عهد وی محفل ادبی خوقند پررونق بود و با محیط ادبی بخارا رقابت داشت .
سلطانُف ، پژوهشگر زندگی و آثار بهجت ، ۱۱۶ غزل و قصیده و یک مخمس او را از جُنگها و تذکره ها گرد آورده که این نشان دهنده مهارت بهجت در سخنوری است
زبان شعر بهجت ساده و روان است و
عشق ،
پند و
اندرز ، توصیف
طبیعت و شکایت از اوضاع و احوال ، موضوعهای اصلی
شعر او به شمار می آید.
(۱)
صدرالدین عینـی ، نمونه ادبیـات تاجیک ، مسکـو ۱۹۲۶.
(۲) رحمت الله واضح بخارایی ، تحفة الاحباب فی تذکرة الاصحاب ، چاپ اصغر جانفدا، دوشنبه ۱۹۷۷.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بَهجَت »، شماره۲۲۲۳.
