مِنْسَأَتَهُ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مِنْسَأَتَهُ: (تَاْکُلُ مِنْسَأَتَهُ) «مِنْسَأَتَهُ» از مادّه «
نسا» (بر وزن نسخ)
و
«نسی‌ء» (بر وزن نصیب) به معنای
تاخیر است و از آنجا که به وسیله عصا اشیایی را به عقب می‌رانند و دور می‌کنند کلمه
«مِنْسَاَة» به آن اطلاق شده است (یعنی وسیله عقب‌رانی). بعضی از
مفسران گفته‌اند: این واژه از واژه‌های اهل
یمن بوده و از آنجا که
سلیمان (علیه‌السّلام) بر این منطقه حکومت داشت،
قرآن در مورد او به کار برده است.
(فَلَمّا قَضَیْنا عَلَیْهِ الْمَوْتَ ما دَلَّهُمْ عَلَی مَوْتِهِ اِلَّا دابَّةُ الْاَرْضِ تَاْکُلُ مِنسَأَتَهُ فَلَمّا خَرَّ تَبَیَّنَتِ الْجِنُّ اَن لَّوْ کانُوا یَعْلَمونَ الْغَیْبَ ما لَبِثوا فی الْعَذابِ الْمُهینِ) (با این همه جلال و شکوه سلیمان هنگامی که مرگ را بر او مقرّر داشتیم، آن‌ها را از مرگ وی آگاه نساخت مگر جنبنده زمین (موریانه) در حالی که عصای او را می‌خورد تا شکست و پیکر سلیمان فرو افتاد؛ هنگامی که بر زمین افتاد
جنّیان فهمیدند که اگر از
غیب آگاه بودند در
عذاب خوارکننده باقی نمی‌ماندند.)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «مِنْسَأَتَهُ»، ص۵۵۷.
