مَشْج (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَشْج (به فتح میم و سکون شین) ) از
واژگان نهج البلاغه به معنای آمیختن است. از مشتقات این کلمه در
نهج البلاغه،
مَشيْج ( به فتح میم و کسر شین و سکون یاء) به معنای آميخته و جمع آن
اَمْشَاج (به فتح الف و سکون میم) است. این کلمه فقط یک بار در نهج البلاغه آمده است.
مَشْج به معنای آميختن است: «
مشجه: خلطه».
مَشِيْج به معنای آميخته و جمع آن
اَمْشَاج است.
حضرت علی (علیه‌السّلام) درباره علم
خداوند فرموده:
«عَالِمُ السِّرِّ مِنْ ضَمَائِرِ الْمُضْمِرِينَ ... وَ مَحَطِّ الاَْمْشَاجِ مِنْ مَسَارِبِ الاَْصْلاَبِ» «خدا داناست به راز رازداران و محلّ ريخته شدن نطفه‌هاى (منى‌ها) از مجراهاى پشت‌هاى مردان»
(شرح‌های خطبه:
) در اين‌جا «محطّ» رحم مادران از
انسان و غير انسان است، اختلاط در «منى» ظاهرا براى آن است كه در ظاهر يک شى‌ء است و در واقع آميخته است از سلّولها، كروموزوم‌ها و ژن‌هاى بى‌شمار و يا آميختگى نطفه زن و مرد است.
این کلمه یک بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مشج»، ج۲، ص۹۷۹.
