منشأ غرق قوم نوح (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
منشأ غرق
قوم نوح با توجه به
آیات قرآن عبارت است از:
نابودى قوم
نوح با طغيان
آب و
غرق شدن آنان در آب با فرمان خداوند:
۱. «قالُوا يا
نُوحُ قَدْ جادَلْتَنا فَأَكْثَرْتَ جِدالَنا فَأْتِنا بِما تَعِدُنا إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ • حَتَّى إِذا جاءَ أَمْرُنا وَ فارَ التَّنُّورُ قُلْنَا احْمِلْ فِيها مِنْ كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ وَ أَهْلَكَ إِلَّا مَنْ سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ وَ مَنْ آمَنَ وَ ما آمَنَ مَعَهُ إِلَّا قَلِيلٌ • وَ قِيلَ يا أَرْضُ ابْلَعِي ماءَكِ وَ يا سَماءُ أَقْلِعِي وَ غِيضَ الْماءُ وَ قُضِيَ الْأَمْرُ وَ اسْتَوَتْ عَلَى الْجُودِيِّ وَ قِيلَ بُعْداً لِلْقَوْمِ الظَّالِمِينَ؛
گفتند: اى
نوح! با ما جرّ و بحث كردى، و زياد
مجادله كردى! بس است! اكنون اگر راست مى‌گويى، آنچه را از عذاب الهى به ما وعده مى‌دهى بياور! اين وضع همچنان ادامه يافت تا آن زمان كه فرمان ما فرارسيد، و تنور جوشيدن گرفت؛ به
نوح گفتيم: از هر يك از انواع
حیوانات، يك جفت نر و ماده در آن
كشتى حمل كن. همچنين خاندانت را بر آن سوار كن مگر آنها كه قبلًا وعده هلاک آنان داده شده (همسر و يكى از فرزندانت)؛- و همچنين مؤمنان را.- امّا جز عده كمى همراه او ايمان نياوردند. و گفته شد: اى
زمین، آبت را فروبر! و اى
آسمان، از بارش خوددارى كن! و آب فرو نشست و كار پايان يافت و
كشتى بر دامنه
کوه جودی، پهلو گرفت؛ و در اين هنگام، گفته شد: دور باد گروه
ستمکاران (از رحمت خدا!)»
۲. «فَأَوْحَيْنا إِلَيْهِ أَنِ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنا وَ وَحْيِنا فَإِذا جاءَ أَمْرُنا وَ فارَ التَّنُّورُ فَاسْلُكْ فِيها مِنْ كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ وَ أَهْلَكَ إِلَّا مَنْ سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ مِنْهُمْ وَ لا تُخاطِبْنِي فِي الَّذِينَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ؛
ما به
نوح وحی كرديم كه:
كشتى را در حضور ما، و مطابق وحى ما بساز. و هنگامى كه فرمان ما فرا رسد، و آب از تنور بجوشد (كه نشانه فرا رسيدن طوفان است)، از هريك از انواع حيوانات يك جفت در
کشتی سوار كن؛ و همچنين خانواده‌ات را، مگرآنانى كه قبلًا وعده هلاكشان داده شده (همسر و فرزند كافرت)؛ و ديگر درباره ستمكاران با من سخن مگو (و
شفاعت مكن)، كه آنان همگى غرق خواهند شد.»
۳. «كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ
نُوحٍ فَكَذَّبُوا عَبْدَنا وَ قالُوا مَجْنُونٌ وَ ازْدُجِرَ • فَفَتَحْنا أَبْوابَ السَّماءِ بِماءٍ مُنْهَمِرٍ • وَ فَجَّرْنَا الْأَرْضَ عُيُوناً فَالْتَقَى الْماءُ عَلى أَمْرٍ قَدْ قُدِرَ • وَ حَمَلْناهُ عَلى ذاتِ أَلْواحٍ وَ دُسُرٍ • تَجْرِي بِأَعْيُنِنا جَزاءً لِمَنْ كانَ كُفِرَ؛
پيش از آنها قوم
نوح پيامبرشان را
تکذیب كردند، آرى بنده ما را تكذيب كرده و گفتند: او ديوانه است. و با انواع آزارها از ادامه رسالتش بازداشته شد. در اين هنگام درهاى آسمان را با آبى فراوان و بى‌وقفه گشوديم؛ و زمين را شكافتيم و چشمه‌هاى زيادى بيرون فرستاديم؛ و اين دو آب براى هدفى كه مقدّر شده بود درآميختند( و درياى وحشتناكى تشكيل شد)! و او را بر
كشتى ساخته شده از الواح و ميخها سوار كرديم؛ آن
كشتى تحت مراقبت ما حركت مى‌كرد. اين پاداشى بود براى كسانى كه از سوى دشمنان مورد انكار قرار گرفته بودند.»
هلاكت
کافران قوم
نوح با غرق در آب، نمود عزت و قدرت خداوند:
«ثُمَّ أَغْرَقْنا بَعْدُ الْباقِينَ • وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ؛
سپس باقى‌ماندگان را غرق كرديم. و پروردگار تو توانا و مهربان است.»
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۲۳، ص۵۵۵، برگرفته از مقاله «منشأ غرق قوم نوح».
