منّت به معناى نعمت گرانسنگ و ارزشمند است و آن بر دو وجه است: گاهى عملى است كه با دادن نعمت ارزشمند تحقق پيدا مى‌كند، اين نوع از منّت در حقيقت تنها از جانب خدا است. گاهى به گفتار است و آن اظهار منّت است كه نعمت دهنده نسبت به نعمت داده شده يادآورى كرده، اظهار منّت مى‌كند. اين نوع منّت بين مردم ناپسند است مگر آنكه در برابر نعمت ناسپاسى صورت گيرد.
