مناظره امام عسکری با اسحق کندی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اسحاق کندی که از
فلاسفه اسلام و
عرب به شمار می‌رفت و در
عراق اقامت داشت، با درک واقعیّت و توجه به اشتباه خود، در
مناظره با
امام عسکری (علیه‌السّلام) دستور داد آتشی روشن کردند و آنچه را که به
عقیده خود درباره «تناقض‌های
قرآن» نوشته بود تماماً سوزاند!
«
ابن شهر آشوب» می‌نویسد:
اسحاق کندی که از
فلاسفه اسلام و
عرب به شمار می‌رفت و در
عراق اقامت داشت، (فیلسوفی که چنین کتابی نوشته بوده، پسر اسحاق کندی به نام «یعقوب» بوده است و نه خود اسحاق. وی معاصر با سه نفر از
خلفای عباسی یعنی مهدی، هادی و
هارون الرشید بوده است.)
کتابی تالیف نمود بنام «تناقض‌های قرآن! » او مدت‌های زیادی در منزل نشسته و گوشه‌نشینی اختیار کرده و خود را به نگارش آن کتاب، مشغول ساخته بود.
روزی یکی از شاگردان او به محضر
امام عسکری (علیه‌السّلام) شرفیاب شد. هنگامی که
چشم حضرت به او افتاد، فرمود:
«آیا در میان شما مردی
رشید وجود ندارد که گفته‌های استادتان «کندی» را پاسخ گوید؟»
یکی از شاگردان عرض کرد: «ما همگی از شاگردان او هستیم و نمی‌توانیم به اشتباه استاد
اعتراض کنیم.»
امام فرمود: «اگر مطالبی به شما
تلقین و
تفهیم شود، می‌توانید، آنرا برای استاد خود نقل کنید؟»
شاگرد گفت: «آری.»
امام فرمود: «از اینجا که برگشتی به حضور استاد برو و با او به گرمی و
محبّت رفتار نما و
سعی کن با او
انس و
الفت پیدا کنی، هنگامی که کاملاً انس و آشنایی به عمل آمد، به او بگو: «مساله‌ای برای من پیش آمده است و آن اینکه آیا ممکن است گوینده
قرآن از گفتار خود معانی‌ای غیر از آنچه شما حدس می‌زنید
اراده کرده باشد؟»
او در پاسخ خواهد گفت: بلی، ممکن است چنین منظوری داشته باشد. دراین هنگام بگو: شما چه می‌دانید، شاید گوینده قرآن معانی دیگری غیر از آنچه شما
حدس می‌زنید، اراده کرده باشد و شما
الفاظ او را در غیر معنای خود به کار برده‌اید؟ امام در اینجا اضافه کرد. او آدم
باهوشی است، طرح این نکته کافی است که او را متوجه اشتباه خود کند.»
شاگرد به حضور استاد رسید و طبق دستور امام رفتار نمود تا آنکه زمین برای طرح مطلب مساعد گردید: سپس سؤال امام را به این نحو مطرح کرد.
«آیا ممکن است گوینده‌ای سخنی بگوید و از آن مطلبی اراده کند که به ذهن خواننده نیاید؟ و به عبارت دیگر: مقصود گوینده چیزی باشد مغایر با آنچه در
ذهن مخاطب است؟»
فیلسوف عراقی با کمال دقت به سؤال شاگردش گوش داد و گفت: «سؤال خود را تکرار کن.»
شاگرد سؤال را تکرار نمود.
استاد تاملی کرد و گفت: «آری، هیچ بعید نیست، امکان دارد که چیزی در ذهن گوینده سخن باشد که به ذهن مخاطب نیاید و شنونده از ظاهر کلام گوینده چیزی بفهمد که وی خلاف آن را اراده کرده باشد.»
استاد که می‌دانست شاگرد او چنین سؤالی را از پیش خود نمی‌تواند مطرح نماید و در حدّ
اندیشه او نیست، رو به شاگرد کرد وگفت: «تو را
قسم می‌دهم که حقیقت را به من بگویی، چنین سؤالی از کجا به
فکر تو خطور کرد؟»
شاگرد: «چه ایرادی دارد که چنین سؤالی به ذهن خود من آمده باشد؟»
استاد: «نه تو هنوز زود است که به چنین مسائلی رسیده باشی، به من بگو این سؤال را از کجا یاد گرفتی؟»
شاگرد: «حقیقت این است که
ابو محمد «امام حسن عسکری (علیه‌السّلام)» مرا با این سؤال آشنا کرد.»
استاد: اکنون واقع را گفتی، سپس افزود: «الان جئتَ بالحقّ و ما کانَ لِیَخْرُجَ مثلُ هذا الاّ مِن ذلک البیت؛ چنین سؤال‌هایی تنها زیبنده این خاندان است.»
آنگاه استاد با درک واقعیّت و توجه به اشتباه خود، دستور داد آتشی روشن کردند و آنچه را که به
عقیده خود درباره «تناقض‌های قرآن» نوشته بود تماماً سوزاند!
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «مناظره امام عسکری با اسحق کندی»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۶/۲۸.
