ملازمات عقلی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تلازم عقلی میان دو یا چند چیز را
ملازمات عقلی گویند.
ملازمات عقلی، مقابل
ملازمات غیرعقلی (اتفاقی، شرعی و عرفی) بوده و به معنای
حکم عقل به وجود
ملازمه و همراهی میان وجود دو یا چند چیز است، مانند:
ملازمه عقلی میان
حکم شرع و
حکم دیگر (اعم از
عقلی، شرعی و یا غیر آن)؛ به این بیان که
عقل، این
ملازمه عقلی را کبری قرار می‌دهد تا به حکم شرع برسد، اعم از این که صغرای آن، حکم
عقلی باشد یا شرعی و یا عرفی.
در جایی که صغری
عقلی باشد، بحث
مستقلات عقلی پیش می‌آید و در جایی که
صغری شرعی یا
عرفی باشد، بحث
غیر مستقلات عقلی مطرح می‌شود.
برای مثال،
عقل حکم شرعی: «العدل یحسن فعله شرعا» را این گونه به دست می‌آورد که نخست به حسن
عدل حکم می‌کند: «العدل یحسن فعله
عقلا»، سپس این صغری را در کنار کبرای
عقلی دیگر می‌گذارد که همان
ملازمه بین حکم
عقل و حکم شرع است: «کل ما یحسن فعله
عقلا یحسن فعله شرعا»؛ یعنی به کمک
ملازمه بین حکم
عقلی (حسن عدل) و حکم شرعی (حسن عدل) نتیجه می‌گیرد که عدل از نظر شرع نیز حسن دارد.
بنابراین،
عقل، بین حکم شرع (حسن شرعی عدل) و بین حکم
عقل (حسن
عقلی عدل)
ملازمه می‌بیند، و در این جا چون صغری،
عقلی است و کبری، که همان
ملازمه باشد، نیز
عقلی است، به آن مستقلات
عقلی می‌گویند.
و در جایی که صغری شرعی باشد، مانند این که
شرع ذی المقدمه را
واجب بداند و
عقل در کبری به
ملازمه میان وجوب شرعی ذی المقدمه و وجوب شرعی مقدمات آن حکم نماید، این نتیجه به دست می‌آید که مقدمه واجب، شرعاً واجب است، و چون در این جا فقط کبری
عقلی است و صغری شرعی است، به آن غیر مستقلات
عقلی می‌گویند.
فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۷۹۰، برگرفته از «ملازمات عقلی».
